Jedwabna Apaszka

Witam. Żyję.

Poniżej pierwsze Soukoku, będące moją przymiarką do opowiadania z BSD, które mam w planach od dłuższego czasu. Niebawem zamierzam wrócić na bloga na stałe, gdyż pracuje nad czymś większym.

Well... Liczę, że jest tu ktoś, do kogo mogę otworzyć usta?

_______________________________________________________________

manga/anime: Bungou Stray Dogs

paring: Osamu Dalai x Chuuya Nakahara

           Śmierć. 

Wielorako interpretowane, diagnozowane zjawisko, rozpatrywane na płaszczyźnie kulturalnej, medycznej, emocjonalnej, w istocie niezdefiniowane w ogóle. Bo jak zdefiniować tak indywidualne zdarzenie, będące stanem bardziej abstrakcyjnym niżby chcieli tego uczeni?

Poznaję śmierć. Nadaję jej imię przez pryzmat własnej choroby, witając ją z dozą obawy i ekscytacji w mych drzwiach. Pozwalam jej pochodzić i dotykać, by puścić ją wolno, pozostawiając ślad.

Czy ja pogwałcam śmierć? Kusząc ją i odpychając z dumą wypisaną na siniejącym obliczu, świadom, iż bez względu na długość tej gry, ona jej nie zakończy, samej będąc wystarczająco przerażoną konsekwencją swych poczynań?

Biała łuna zasnuła miasto, tocząc się po brudnych ulicach, niosąc ze sobą widmo bezlitosnego, mroźnego wieczoru. Ciepło powietrza wewnątrz profanował chłód wkradający się przez nieszczelne ramy okien, w zmysłowym tańcu wijąc się, zdradzając w cieniach na poszarzałym parkiecie. Z uwagą obserwowałem postępujący figiel otoczony jego nietrwałością, z nikłym uśmiechem poszukując cię utopionego we mgle na tej brudnej, ciemnej uliczce trzy piętra niżej. Nietrzeźwego, delikatnie chwiejącego się wśród stukotu twardych obcasów twych lakierek, plotącego wieńce niepochlebstw, którymi to obsypiesz mą cierpliwą skroń. Tak bezbronnego mimo potęgi zwiniętej w pięści. Odurzonego obietnicą nadchodzących godzin, pełnego nieustępujących wątpliwości i strachu, doskonale skrywanego pod grymasem gniewu. Gdyby Niefortuna obdarowała cię tego wieczoru swą uwagą, mógłbym obserwować twój upadek w ramionach jednego, dwóch, trzech śmiałych i głupich. Tutaj, na tej uliczce za oknem. Może i bym ci pomógł, jednak z radością doprowadził wpierw na skraj świadomości, upijał się twoim gniewem i bezsilnością.

Taki jesteś najpiękniejszy. Pozbawiony władzy mimo posiadania jej w dłoniach. Niczym przerażony królewicz-marionetka, niezdolny do wydania rozkazu.

Odsuwam się od okna, widząc, jak pewnym krokiem wkraczasz do budynku, słysząc huk frontowych drzwi niosący się podłym echem po klatce schodowej i twoje ostentacyjne, głośne kroki, pełne niechęci dla lokatorów. Drzwi są otwarte, nie zamykam ich dla ciebie w te noce. 

Wsłuchany w twoje milczenie obserwuję, jak, unikając mojego widoku, pozostawiasz wilgotny płaszcz na wieszaku, czyste lakierki przy drzwiach i, odruchowo naciągając sweter niżej na uda, wyłaniasz się z ciemnego korytarza.

- Dobry wieczór, Chuuya.

- Gdzie herbata? - odpowiadasz zgaszonym głosem, zmęczonym bardziej niż zazwyczaj. 

- Najpewniej w kuchni. 

Mijasz mnie, pozostawiając powitanego jedynie gniewnym spojrzeniem, również nieroziskrzonym wystarczająco, bym pozostawił je zignorowane. Podążam za tobą, nasłuchując ciepłego dźwięku twoich ruchów, wpisanych w ściany tego mieszkania. Stoisz przy blacie, mieszając przedziwną miksturę, którą, chodź o tym wiesz, zdążyłam w pełni przygotować, pozostawiając jedynie świeżą łyżeczkę wspartą na brzegach dużego, czerwonego kubka w figlarne ilustracje reniferów. Słodka woń unosi się nad naczyniem, odtwarzając w mej głowie recepturę. 

Liście zielonej herbaty. Plaster pomarańczy. Dwa goździki. Trzy łyżeczki miodu gryczanego. Kieliszek whisky.

Upijasz łyk, krzywiąc się aktorsko, choć wiem, żę po latach doświadczenia przyrządzam trunek lepiej niż ty sam - kreator przepisu.

- Smakuje?

- Może być.

- Czekasz na coś?

- Aż się zamkniesz.

Uśmiecham się półgębkiem, ujmując twój skryty pod skórą rękawiczki nadgarstek i przykładając wargi do kubka, smakuję parującego naparu. Wciąż mi nie smakuje. Nic się nie zmieniło. Prychasz, odstawiając naczynie na blat, uciekając wzrokiem, odwlekając chwilę, w której zmuszony spojrzeć mi w twarz uniesiesz brodę. 

Obserwujesz zegarek, odmierzając dwie minuty. Zdobywasz się na to i z kwaśną miną witasz mnie spojrzeniem lazurowych oczu. 

Twoja skóra jest ciepła, miękka, gdy skuszony twym zapachem, otumaniony perfumą twej bliskości wsuwam dłonie pod sweter, liczę palcami wijące się kręgi, gdy ty sam uciekasz przed dotykiem zimnych palców. Łakomy satysfakcji obserwuję jak gniew i niechęć w twym spojrzeniu zastępuje żądza. Znam ten widok, nieustannie napawając się nim, każdego takiego wieczoru. 

Z tą różnicą, że latem towarzyszy mi zapach lemoniady i półsłodkiego, czerwonego wina, teraz zaś pomarańczy i drogiej whisky. 

Ze spokojem rąk i nadgorliwymi ustami obcałowuję twoje policzki, skronie, ogniste pukle, powolnie, męczeńsko zsuwając z nich czarny kapelusz, składając go tuż przy kubku z herbatą. Oboje wiemy, że ten moment jest drzwiami, których przekroczenie kończy się tylko w jeden, dobrze znany nam sposób. Gdyż drzwi dawno zostały na stałe otwarte. 

Wzdychasz w moje wargi, pozwalając unieść się, ruszyć niecierpliwym krokiem w stronę niewielkiej sypialni. Chwytasz ścian, o które się obijamy, pochłonięci w pragnieniach następnych chwil, szukając oparcia w nicości, do której zaprosiliśmy śmierć. 

***

Wspierasz dłonie na mojej piersi, sunąc paznokciami wzdłuż blizn, znaków grzechów, których zasmakowałem z rozkoszą. Odtwarzasz w mojej głowie filmy skryte w każdym z przebarwień, z sadystyczną wstrzemięźliwością odrywając od skóry nieskazitelność czystych opatrunków, chroniących przed wnikliwym badaczem przeszłości. Ubytki, piętna - ziejące pustki czekające na fragmenty, które wiem, że gdzieś są, że pasują, widziałem przecież jak odrywają się od ciała. 

Sam je odrywałem i pozwalałem im zniknąć w mrokach i brudach ulic, własnoręcznie malowanych anarchią.

Niecierpliwy szukasz prawdziwego pożądania.

Twoje palce drżą. Spojrzenie wypełnia głód, gdy tylko ocierasz się o materiał otulający szyję. Pragniesz go zerwać, zastąpić własnym uściskiem, objąć mój kark i zacisnąć imadło. 

Wiem, że o tym marzysz. 

Dusi mnie twój zapach, intensywna woń alkoholu, delikatnie słodko-gorzka, świeża. Chcę się nią zachłysnąć, ale ty opuszczasz moje usta, szepcząc coś, czego nie słucham, a co zapewne uraża moją godność. Zachrypniętym głosem poganiasz me myśli, odbierasz resztki samozdyscyplinowania.

Chcę błagać, krzyczeć, lecz brak mi sił by rozedrzeć sakralną ciszę przyszłego umierania. 

Nagie dłonie zrywają z mojej szyi biel, wyzwalając sekret kryjący się pod nim. Głębokie sznyty, otarcia niezdolne do zamaskowania, ekstazę wyrytą liniami na płótnie skóry, nieustannie wywoływaną z głębi gardzieli rosnącą paniką i euforią. Powtarzam coś niemym szeptem, modlitwę o twą łaskę, raz po razie dostrzegając w zamglonym obrazie dezaprobatę na przystojnym obliczu. 

Ocieram się, wiję w niewypowiedzianej słowami prośbie, poszukując tej pewności w twych ruchach, gdy poszukujesz w stogach pościeli swej broni. 

               Szarej jedwabnej apaszki.

Wygłodniały pozwalam otulić się nią. Upojony jej dotykiem, pełnym dziecięcej pasji wzrokiem śledząc twoją tężejącą twarz, pozbawiony ludzkiej mowy - oczekuję. 

A ty, bezwzględny dobrodzieju, muskasz, pieścisz, nie obdarowując mnie jedynym doznaniem, którego w tej chwili pragnę najbardziej. Zostawiasz mi kontrolę, którą tak pragnę pozostawić w twym silnym uścisku. Świadomość, o której pragnę zapomnieć. Wzrok, który za dużo już ujrzał i chce zblaknąć. I głos... który już dawno powinien ugrzęznąć w gardle, zakłamany i obcy.

Delikatnie zaplatasz końce, nie odrywając wzroku od czerwieni pod nią. Bezwiedny uśmiech wykwita mi na ustach, gdy gniew z zagubieniem mieszają się tak niewinnie w twych oczach, a ty samowolnie podsycasz ten żar, bezwiednie, na nowo i nowo uświadamiając sobie bezsens własnej złości.

           A ja

                 na to czekam.

Nie ostrzegasz. Nie czekasz na znak. Zaciągasz materiał węzła, obserwujesz jak ten z początku delikatnie, następnie odważniej wbija się w skórę.

         Mocniej

                      I mocniej.

***

Pohańbiona śmierć wycofuje się w mroki, skąd przypełzła, zbierając z podłogi strzępki definicji, którą bezwzględnie rozszarpujemy. Mija cię, nienawistnym spojrzeniem namaszczając dłonie, ponownie skryte pod cieniem rękawiczek. Zamyka za sobą drzwi, odchodzi szybciej niż przyszła, pozostawiając jedynie smak żółci w przełyku i szorstki, łamiący się głos.

- Hej, Chuuya, myślisz, że śmierć się nas boi? - pytam, siadając ciężko, wsparty wśród poduszek. 

Czerń szlafroka uchyla się, odsłaniając nagie, jasne uda, naznaczone świeżym śladem, gdy siadasz na brzegu łóżka. Zimna herbata delikatnie wiruje w poruszanym rytmicznie kubku, hipnotyzując cię tym kojącym ruchem. Długo nie podnosisz wzroku, wpatrzony w harmonię i spokój, zamknięte w jednej cieczy. Wygładzone mięśnie twarzy pozwalają przydymionemu światłu nadać ci nowe rysy, poważniejsze, głębsze, zamyślone. 

Spoglądasz na mnie, wylewając zawartość naczynia na moją twarz.

- Jesteś idiotą.

Z satysfakcją obserwuję jak opuszczasz sypialnię, klnąc pod nosem, w ostentacyjnym gniewie zrzucając z komody drewnianą szkatułkę, pełną niczego, dumnie stojącą od lat na twojej drodze, i z rozkoszą muskam mokrą od trunku skórę szyi. I dwie świeże pręgi.

               Twoją

                         i moją.

Czy ktokolwiek odnalazł nawiązanie do Shism od Tool'a?