Pies

Dobry.

Jest tu kto? Ktokolwiek?

To małe gówienko pisałam siedząc na placu zabaw, słuchając musicalu z fnaf'a i popijając napój kawowy z biedry (polecam, notabene ładnie pachnie) więc cóż wybitnie długie dzieło to nie jest.
________________________________________________________________________

Czym jest pies? Zwierzęciem. Wszyscy jesteśmy zwierzętami. Dlaczego więc ktoś tworzy w zwierzęciu zwierze?

Spoglądam na twe blade, skrzywione oblicze, na którym szaro-srebrną łuną noc nakreśliła te subtelne cienie, niepokojące, skrywające labirynt twych myśli w wiecznej tajemnicy. Suche usta drżą, a kreślone delikatną linią brwi marszczą się przy akompaniamencie żałosnego stęknięcia, cichego, pełnego wstydu, skrywanego w szelestami i trzaskach. Szczupła, umięśniona sylwetka podrywa się w konwulsji, wargi rozwierają szukając naiwnie zbawiennej garści chłodnego powietrza wepchanej w gardziel, lecz nie dostają jej, dusząc się lepką, wrzącą duchotą.

Drapiesz. Nie mnie, nie ważysz się podnieść dłoni na mnie, wbijasz twarde pazury w przedramię zarzucone bezwiednie nad głowę, na twardy, wilgotny materac. Iskrząca się czernią w ciemnościach szkarłatna ciecz leniwie sunie po białym pergaminie, wsiąka głęboko w materiał, kwitnąc soczystymi kwiatostanami.

Boli cię. Cierpisz, ale zmuszasz się do przyjemności.

Twój wypaczony umysł błądzi w labiryncie ludzkiego plugastwa, zmęczony kapituluje poddając się absurdalnej sytuacji, której piętno odbija się siarczystym policzkiem na twym umęczonym ja. Tracisz jestestwo. Uzależniasz swe istnienie od jednej trywialnej czynności. Od tak nieludzkiej czynności.

Poddaństwa. Uległości. Bezmyślnego służenia.

Mówisz, że jesteś wolny. Upierasz się, że ciemne lata, gdy pozbawiony woli gryzłeś i szarpałeś masz już za sobą. Trwasz wytrwale przy swej prawdzie otoczonej kłamstwem, zamykając oczy na realny mrok tej postaci.

Nie jesteś wolny. Nie posiadasz woli. Odebrano ci nawet człowieczeństwo. Stworzono w bezmyślnej kreaturze, jaką jest przedstawiciel rasy ludzkiej stworzenie bezwzględnie wierne.

Jesteś psem. Bezwolnie wiernym, naiwnie ufnym. Kiedyś pełen lęku ufałeś jej - tej co kazała zwać się matką, która wpisała w twe istnienie posłuszeństwo - dziś zaślepiony ufasz mnie. Czy powinieneś, czy naprawdę jestem tego godzien?

Nie.

Nie dbam o twój ból, skoro sam mi składasz go w ofierze. Nie dbam o twe ciało naznaczając je sinymi wykwitami. Nie dbam o galopującą na stracenie duszę, gdy dopisujesz znaczenie pozbawionym znaczenia gestom.

Nie dbam o ciebie. Nie kocham cię. Jestem tylko twoim panem, którym mnie uczyniłeś. A ty jesteś tylko psem, Heine.