Wieczna Pokuta

Szczęśliwego Nowego Roku i by Wam 2016 rok przyniósł same sukcesy.

ja na dobry start zabrałam się za zamówienia.

Tak więc, tą oto miniaturkę dostaje Kiasarin. Wybacz kochana, że taka nędzna, ale Shizaya sięmnie nie trzyma

 

Rubinowy blask, otulił ostrym żarem szklane giganty, zdające się dzierżyć nieboskłon na swych kolumnach. Wieczór krążył po ulicach, pchając małe ludzkie mrówki w taniec pośpiechu, w bezmyślną matnię ciągłej pogoni za nieuchwytnym spełnieniem. Miasto ożyło, zarazem umierając, oni odwrócili się od siebie, szukając przygód w gronie swych myśli i niepodważalnych poglądów, zapatrzeni w jarzące się ekrany mózgożernych telefonów.

Pełen rozpaczy z rozbawieniem przyglądam się plugawej człowieczej masie. Co stworzyło te istoty? Czymże było stworzenie, które ulepiło je z tak grzesznej gliny? Czy było ono tak doskonałe, że złożyło dla swej radości tak bezmyślne i instynktowne twory?

Nie wiem. Pierwszy raz czegoś nie wiem, pierwszy raz czuję w głowie pustkę, która owiewa moje ciało. Tonę w otaczającym mnie świecie, niezdolny by chwycić się cudzej ręki wyciągniętej z pomocą. To dziwne, to straszne, to upajające doznanie.

- Izaya…

Szept. My szepczemy nie potrafiąc krzyczeć. My nie mamy prawa głosu, nikt nas nie pyta o zdanie nie spogląda na nasze wybory, których już nie mamy. Jesteśmy niczym, zlepkiem atomów, tak lekkim, tak nieuchwytnym, że niemal przestaliśmy istnieć.

Już się nie boję. Czas wydał cichą zgodę na taki stan rzeczy.

- Izaya…

- Tak?

- Czy nie jesteś już tym zmęczony?

Unoszę głowę i spoglądam na ciebie. Lśnisz. Mienisz się bielą i szarością, a twój kontur szarpie ciepły wiatr, posłaniec mijającego dnia. Włosy, niegdyś miękkie i jedwabiste, wypłowiały i falują jakby unoszone głębią oceanu. Oczy, które uwodziły złotem, dziś są szare i przesycone przemijaniem. Jedyne co zostało ci z ciebie to ten uśmiech, który odwzajemniasz. Zacząłem dostrzegać jaki jest piękny.

- Trochę… Nie sądzisz, że wymyślono dla nas ciekawą pokutę Shizu-chan? – muskam połyskującą obręcz, obejmującą mój kościsty nadgarstek. Mój wzrok wędruje po ogniwach cienkiego łańcuszka.

- Ta, ciekawą, nie ma co – szarpiesz za łańcuszek, unosząc swoją obręcz – Razem nawet po śmierci…

- Mam cię już dość.

- Ja ciebie też.

Nachylając się ku tobie, trwam w pewności, że myślimy o tym samym – Kiedy Czyściec stał się dla nas Niebem?