Zło

Ostrzegam, tekst w dole nie należy do najlepszych.

anime/manga - Kuroko no Basket 
paring - Aomine x Akashi 




Nie jestem święty, jak każdy wyrządzam zło innym. Nie rozumiem ludzkiej natury, która nas pcha do wyrządzania krzywd, ale chyba nikt jej nigdy nie pojmie. Wszyscy mamy ten pierwiastek zła w sobie, ale to jedynie od nas zależy czy pokierujemy się tym grzesznym instynktem, czy stłumimy go w sobie. Tak już po prostu jest i nie mnie się nad tym rozwodzić.
Jednak najgorsza prawda jest taka, że zło dotyka i osoby, których dotknąć nie powinno.

Na przykład mnie. Nie zawiniłem, a zobaczyłem i usłyszałem wyrządzaną komuś krzywdę. I ukuła i mnie. Niemal rozdarła mi serce na pół, zerwała struny głosowe swoim bezmiarem bezduszności, gdy zmuszony milczeć oglądałem horror czyjegoś życia. Zaczynający się niewiadomym dla mnie preludium, ale swój najtragiczniejszy akt rozgrywający przede mną. Tylko dlaczego?
Właśnie. Dlaczego to ja musiałem to zobaczyć?

Przecież, nawet nie był dla mnie ważny, nic dla mnie nie znaczył, nie była to zemsta od losu za moją nieczystość. Dotąd był jedynie kapitanem drużyny, jedynie funkcją, którą po odejściu Nijimury ktoś musiał spełniać. Nawet nie uznawałem go za człowieka, był istotą sawozwańczo lepszą, nie posiadającą serca, które ktokolwiek mógłby złamać.
Widziałem jak ktoś bezlitośnie wydziera mu to serce z drżącej piersi,  widziałem krew wypływającą gorącymi strumieniami z ogromnej rany i... Widziałem też to serce. Jeszcze głucho i żałośnie bijące na dłoni oprawcy, delikatne, wilgotnym szkarłatem oddające intensywność jego załzawionego spojrzenia. Było przerażająco piękne. Było... Nagą ludzką esencją, której zabrakło bestiom, rozszarpującym cicho swoją ludzką ofiarę, odprawiającym swój brutalny rytuał.
Boli mnie. Boli, że dostrzegłem w nim ludzkie stworzenie, gdy właśnie odbierano mu człowieczą godność i czyste piękno.

Tak bardzo krzyczał gdy ciężka, ostra sprzączka paska rozdzierała jego skórę... Czyżby pierwszy raz ktokolwiek podniósł na niego rękę? Niemożliwe... A może...
Jego naga skóra lepiła się od czerwonej, płynnej tkanki, blade płótno malowane krwawą farbą. Naciągała sie, gdy podejmował nędzne próby ucieczki, uwidaczniała wypracowane mięśnie.

Potem... Wszystko tak szybko. Jeden trzymał jego nadgarstki, drugi subtelnie gładził jego wąskie, delikatnie zarysowane biodra, czule obejmował pośladki, by w końcu...
By wtedy...
By...
Jak potwór bez sumienia. Bezbożnik, bez szacunku dla innego żywego stworzenia mającego prawo...

Nie chce... Chce widzieć tych obrazów w mej głowie.
Nie chcę obrazu drobnej postury, wypełnionej przeraźliwym wrzaskiem, zamarłej w konwulsji cierpienia. Kręgosłupa wygiętego pod niezdrowym kątem, głowy uderzającej o zimne płytki podłogowe, ramion bezowocnie próbujących uchwycić czegoś, czego mogą przytrzymać się na oceanie bólu i tej twarzy... Zwykle opanowanej, spokojnej, jednak wtedy wykrzywionej tym grymasem, który mnie serce niemalże rozdarł w strzępy.
Duże, nie... wielkie oczy wypełnione po brzegi bezgranicznym strachem i cierpieniem. Oczy tego, który ujrzał i poczuł Gehennę.

Nienawidzę się za to, jak późno się pojawiłem w tej przeklętej szatni. Nienawidzę się na to, że się w niej w ogóle znalazłem. I za to że tak długo cicho obserwowałem dramat, ukryty w szparze drzwi.

Jakby to wszystko wyglądało, gdyby jego głowa nie upadła, nie wyłapały mego spojrzenia szkarłatne ślepa, mogące przecież ujrzeć wszystko? Czy dalej w milczeniu mych warg i woli oglądałbym najbrutalniejsze sceny? Czy gdyby pokrwawione wargi, zduszone szlochem, nie wyrzekły bezgłośnie mojego imienia, w bezsilnym błaganiu, czy historia miałaby inny finał? A gdyby okno nie było otwarte, czy nie uciekliby przez nie i utukłbym skurwysynów?
Ile tych durnych pytań...

- Hej, wszystko w porządku? - w tej chwli zdałem sobie sprawę, że naprawdę jestem debilem pozbawionym taktu. Bezsensowne pytania jeszcze bardziej ranią.

Drobne ciało drżało w smazmach milknącego szlochu, próby uniesienia się na słabych ramionach były bezowocne, zbyt bolesne. Palce ślizgały się na krwi, która malowała abstrakcyjne wzory na białych, zniszczonych kafelkach.
- Uważaj... - chwyciłem chude ręce uporczywie próbujące dźwignąć tak bezdusznie potraknowaną istotę. Posoka niemal poparzyła mi dłonie, a rany i siniaki wykwitłe fioletowo-zielonymi kwiatami na bladej skórze pulsowały.

- Nie! - jego gardło znów rozdarł paniczny krzyk, oczy, które na chwile zgasły ulgą, ponownie rozbłysły strachem - Puść mnie!

Jak to... Dlaczego... Cholera jasna dlaczego on?! Dlaczego akurat ten zimny, pozbawiony człowieczeństwa psychopata?! Czyja to karma... Jego, czy moja?

- Akashi, cholera, uspokuj się! Chcę ci pomóc!

Dlaczego ja ujrzałem go w takej sytuacji, dlaczego ujrzałem tę ludzką jego część?!

- Zostaw mnie...! - dalej krzyczał... Głośno, łamiącym się, przerażonym głosem.

Obojętność, szorstki ton, zimne spojrzenie... To stokroć lepsze to od jego przerażenia, od jego cierpienia. Lepiej by krzyczał na mnie, by wyzywał i by jego złość spływała po mnie jak po kaczych piórach, niżeli miałbym słuchać jego wrzasku bólu.

- Akashi! Przestań się wyrywać, zrobisz sobie tylko większą krzywdę!

Krzepnąca krew pękła otwierały się rany. Otarte uda uderzały o posadzkę. Zęby mocniej gryzły wargi.

- Seijuro , uspokuj się!

I nagle szarpanina ustała.
Twarz znikła pod długą, czerwoną grzywką, opadły ramiona. Dreszcze strachu ustawały, oddech próbował się wyrównać.
I tylko w oczach, które wyłoniły się po chwili spod szkarłatnej zasłony widać było szok, ból, żal. Odbicie lustrzane wyrządzonej krzywdy.
Usta uchyliły się i głos tylko jeszcze drżał.
- Nie mów nikomu... Nie waż się nikomu powiedzieć co się tu zdarzyło...

- Zwariowałeś, Akashi?! Te sukinsyny powinny gnić w pierdlu! Takich to się za jaja powinno wieszać!

Reakcja na podniesiony ton była natychmiastowa. Podkurczone kolana, ukryta twarz, niespokojnie świszczący w piersi oddech.

- Nie... Kara ich spotka... Tylko milcz... Naprawdę, proszę... - cicho, niepewnie.
- Ale dlaczego?
- Jakby ktoś się dowiedział... To zniszczyłoby wizerunek ojca... Wyobraź sobie. Syn kogoś tak  znaczącego, znanego, tak haniebnie wykorzystany...
- Co ty pierdolisz...
- Wydziedziczyłby mnie za takie ośmieszenie. Wyrzucił z domu... A poza tym... Mówiliby wszyscy... Nieważne... Zapomnij co widziałeś.

To nie jest normalny człowiek. Kto normalny w takiej sytuacji myśli tak trzeźwo?

- Akashi... Bardzo cie boli?

Opuścił głowę, odwrócił wzrok, który ponownie zachodził słoną mgiełką. Wilgoć uwidaczniała intensywną czerwień tęczówek, kontrastującą z bielą i czernią składających się na niesamowitość tych wszystkowidzących oczu.

- Przejdzie mi... - szepnął, bo wiedział, że głośno słów nie wypowie.

- Hej... - wyciągając do niego dłoń czułem jakbym próbował zbliżyć się do kota uwięzionego między zwojami drutu kolczastego, równie wystraszonego i pragnącego uciec, wylizać rany - Będzie dobrze... Płacz, obiecuję że nikt się nie dowie...

Który bardziej cierpiał? On na ciele i dumie, czy ja na sercu, które stało się wtedy niemożliwe ciężkie?
Nie rozumiem... Jego skrzywdzono... A to ja odczułem wyrządzone zło...

***

Słońce cicho przekrada się przez niedosunięte rolety, pada delikatnymi pasmami na rozrzucone po poduszce przydługie czerwone pasma. Jasne dłonie wędrują dalej po pościeli by natrafić na bladą twarz, która marszczy się pod wpływem ciepłej pieszczoty poranka.

- Daiki... Zasłoń okno... - niewyraźny rozkaz.
- Śpię, nie widzisz...?
- Nie śpisz.

Powieki uchyliły się ukazując różnokolorowe tęczówki. Toksyczne złoto i krwawy rubin.

- Minęło dziesięć lat... A ty wciąż w koszmarach tamto widzisz...
- Ty wyparłeś to z pamięci.
- Dziwisz się mi?

Promienie prześlizgują się po gładkiej skórze, czule muskają naznaczając swym ciepłym oddechem. Ostatnia z blizn mieni się na jego boku.

- Lepiej ty też zapomnij, Daiki. Zapamiętywanie chwil bólu i upokorzenia nic nie wnosi w nasze życie, a jedynie cofa nas i budzi w nas...

- Ten ukryty pierwiastek zła?




Jestem taka zajebista, że po części zawaliłam swoje własne OTP... Szczyt zajebistości ;-; Ale cóż... JEST. Wreszcie... Po pięciu próbach. 
Czekam na wasze opinie c':