Błękitna Nadzieja

UWAGA! Kulturalnie ostrzegam, że ten tekst najprawdopodobniej kaleczy wszelkie KuroAka

anime/manga - Kuroko no Basket
paring - Kuroko x Akashi





Ludzie nie szukają u innych samotności, nie idą do obcych po ból. A jednak nieznajomi zadają nam głębokie rany na duszy i sercu. Potrafią zabić swoim milczeniem i ślepotą. Chodź wokół nich rozlega się krzyk, będący żałosnym wołaniem o pomoc, nikt nie zwraca uwagi na leżącego w kałuży szkarłatnej krwi człeka, wijącego się w spazmach psychicznego bólu. Przechodzą obojętnie obok, odwracają wzrok. Wszyscy mają w sobie tą dziwną obojętność, wszyscy kiedyś ominęli leżącego.

Ale... W ludziach jest jedno, co mnie ciekawi i wciąż na nowo zaskakuje. Wszyscy są inni. Jak kwiaty na łące, jak płatki śniegu rozrzucone na tle szaro-błękitnego nieba wirujące urzekająco w takt tylko im znanej melodii.

I chodź jeden przejdzie po twym grzbiecie, jakby po moście codzienności, drugi schyli się i wsunie w tonące dłonie błękitną wstążkę, będącą jak utkana z czystego nieboskłonu kotwica nadziei. A gdy pewny będzie, że tonący kurczowo oplata się tą błękitną nadzieją, delikatnie, jakby łapał motyla ze złamanym skrzydłem, wciągnie na brzeg świadomości.

Nadzieja... jak potężną ma moc, jak silnym jest lekiem, jak pięknym kolorem w nieskończonym paśmie barw. Delikatny błękit, wkradający się w krwawe zwątpienie. Rozdzierający setkami miękkich igieł zmrożoną bryłę serca, głucho bijącą poruszaną już tylko przelewającą się przez nie szkarłatną płynną tkankę.

„Nadzieja... Odkupienie... Ocalenie... Życie...”

Smakuje obszyte błękitem słowa, rozkoszuję ich bliskością w postaci ciała padającego obok. Mrużę oczy, pozwalam objąć się przyjemnej ciemności, która nie wciąga mnie bezlitośnie w głąb siebie i nie zamyka w złotej klatce, ale jedynie przykrywa delikatnie i tuli do snu. Słodki ból przekrada się po moim ciele, drażni ominięte przez zimne dłonie obszary, gra melodię konsekwencji na kręgach kręgosłupa.

„Nadzieja... Życie... Ah tak, więc zawdzięczam mu, że tu jestem...”

Przekręcam się na bok, ciche stęknięcie budzi go z letargu spełnienia.
- Wybacz, przesadziłem.

Przez ciemność przekrada się iskrzące spojrzenie błękitnych oczu, jakby wykonanych na twarzyczce lalki zdolną ręką amatora, który nie potrafił przelać w malunki spojrzenia duszy lalki i ukrył ją gdzieś głęboko pod warstwą farby.
- Nie, jest dobrze.

Wspinam się na ręce. Zdobywam szczyt wytrzymałości, wstaję. Zimna podłoga paraliżuje me bose stopy, impuls kującego chłodu dołącza do tego uczucia dyskomfortu.

„Wypływa...”

Zimne powietrze uderza mnie w twarz, wkrada się przez otwierane okno. Świat śpi, otulony płaszczem nocy pogrąża się w sennej rzeczywistości, zostawia nas wyrzutów poza marą znurzenia.

On otula się szczelniej kołdrą. Błękitne pasma rozlewają się po poduszce, jak wodospad nieba. Kontrastują z czernią aksamitnej pościeli, skrywającej bogatą rzeźbę łoża. Okryty zdobionym szlafrokiem, z bezradnym uśmiechem wpatruje się w czysty, pełny błękit jego matowych oczu.

„Uosobienie nadziei. Zeszło wśród nas, śmiertelników, niezauważone przekradało się przez pole bitwy boiska, swą niesłyszalną pieśnią doprowadziło do zwycięstwa. Przegranym dało spokój”

- Tetsuya, moja nadziejo, zostań ze mną.

Unosi się, zrzuca z siebie lekkie zmęczenie, czystym spojrzeniem odrzuca mą postać.

- Na jak długo? - pyta spokojnie, niemal obojętnie. Pod powłoką obojętności gnieździ się obawa.

Wzruszam ramionami.
- Bo ja wiem... Na zawsze.

Lekki uśmiech, błysk w matowych tęczówkach, preludium do nietypowej, nieprzewidywalnej gry na boisku życia.

- Miałem nadzieję, że to powiesz, Akashi-kun.





Wiem, że to żałosne, ale proszę o wyrozumiałość