Piękno

paring - Badou x Heine 
anime/manga - Dogs: Bullets & Carnage




Na tym świecie mało piękna. Mało tego co zapiera dech w piersi, mało tego co odbiera mowę. Dzisiaj jest szare, puste, zatęchłe, jakby powietrze w sali, w której nędzne ludzkie twory, rozkładane przez czas, gubiące swe cenne, ale i bezużyteczne kończyny w zgubnym, podniecającym tangu, tańczą nie zwracając uwagi na obecnych żywych.

Ale... ja widzę to piękno niemal co noc.

To piękno mnie dotyka, podziwia, smakuje mej skóry, mych wilgotnych trzewi wyrywanych wprost z ciała, wijącego się w spazmach pożogi, która mnie trawi przez twój dotyk.

- Badou... Badou! – krzyczę szarpiąc ozdobioną szkarłatną koronką pościel. Otacza mnie intensywny, metaliczny zapach mojej krwi.
- Heine... – mruczysz, gładząc moją drżącą skórę, po której delikatnie, pieszcząc mnie spływa esencja mojego fizycznego jestestwa. Taka ciepła, pali, jak twoje dłonie, błądzące po biodrach, podbrzuszu, udach, szyi. Wszędzie. Jakby pajęczyna, która spadła na mnie, otoczyła i nie wypuści mnie z swych sideł.

- Boli... To tak boli... – szepczę pogrążony w spaczonych głębinach swej ekstazy. Śmieję się, koronując śmiech krzykami.

Wyrywasz kolejne kawałki mnie, łączymy się w jedno, gdy znikają w tobie. Łykasz kawałki mojego ciała, wzdychając z rozkoszy, jaka zniewala twoje usta.
Wyrywasz, zjadasz, znów pochylasz się nużąc rdzawe pasma w pełnej krwawego nektaru, misie mego korpusu, rozszarpujesz ostrymi zębami, jak głodny kundel padlinę i połykasz.

Ktoś powie obrzydliwe, okropne, karygodne i paskudne. Ja powiem, że piękne, że niesamowite i zniewalające.

Bo czyż nie jest to cudowne? 

Jesteśmy bliżej niż kiedykolwiek ktokolwiek. Nie tylko się dotykamy, nie tylko łączymy się w akcie uwolnienia podniecenia, tak brudnego. My się spożywamy. Ja pożeram twą wolę, słodki mur odgradzający cie od żaru tego grzesznego uczucia. A ty przymujesz w zamian dar jaki składam ci drżąc w twych ramionach. Przyjmujesz podatek, rozkoszujesz, napawasz się paraliżującym smakiem, by pochłonąć mnie w całości. Wyrywasz mi wilgotne śmieci w wnętrza, konsumujesz lubieżnie na mnie spoglądając, bawisz się gęstymi strumieniami krwi, śmiejesz się pięknie, niczym dziecko rzucające kamieniami w zdechłego kota. Potem kładziemy się ułożeni w kielichu szkarłatnego płynu i tonąc w tym winie, obejmujemy się spełnieni, tonąc w swym niemoralnym spełnieniu.

To jest prawdziwe oblicze piękna. Krwawy obraz malowany łakomstwem i pożądaniem, uwieczniony na białym płótnie naszej codzienności, i na czarnym jedwabiu naszego związku, który rodzi w nas spaczone twory, niezaspokojone i na wieczność potępione.

To piękno jest naszą karą, nieprawdaż, Badou? 

Jej... Znowu uprawiam kanibalizm na Heine. Coś ze mną nie tak?
Pisząc to byłam w dziwnym stanie, więc nie dziewcie się *jeśli ktoś wie co wywołało ten stan, to mnie zrozumie*. Mam przeczucie, że czegoś temu brakuje, ale w sumie nawet mi się podoba. Nie oszałamiające, chyba nawet znośne, ne?