Najsłodsza z win

Autorskie



W co wierzymy? Za czym podążamy, czego od życia chcemy? Chodź myślimy, że wszystkimi kierują inne chciwości, inne demony szepczą swe zgubne pieśni w uszy, prawda jest taka - wszyscy jesteśmy identycznymi głupcami.
Wiec czym wszyscy się kierujemy?
Pragnieniem miłości. Egoistyczną pobudką, zrodzoną w sercu, która zżera nas dzień po dniu jej istnienia w naszych ciałach.

Miłość niesie za sobą ból, nieprawdaż Krystianie?

Ty wiesz o tym najlepiej. Twoje ciało pokrywają misterne wzory blizny, zdobią coraz to nowe rany, na pogotowiu ze wszystkimi jesteś na „ty”. Mimo cierpienia wracasz do swego pana - do mnie. To przez miłość, prawda? Wracasz tu, pcha cię serce pogrążone w szaleńczym tańcu zguby, pragnienie twojej krwi na moich dłoniach jest silniejsze niżeli strach przed konsekwencjami. Mój głupi masochisto...
Zadajesz mi wewnętrzne, głębokie rany gdy twe ciało błaga o litość, a moja malutka bestia rozrywa pachnące mięso i żłopie z kielicha ran szkarłatne wino twej istoty.
Cierpimy przez tę niezdrową, sadomasochistyczną miłość, która daje nam rozkosz i śmierć.

I znowu przyszedłeś. Na twoich złotych puklach, opadających na ramiona okalających twoją przystojną twarz, zbiera się kurz, wirujący w pracowni.
- Seba, żyj - mówisz opierając się o futrynę.
- Żyję.
- To daj znak tego życia i wyjdź z domu chodź raz na tydzień
- Nie, dopóki nie skończę tego rozdziału - burczę pod nosem, gdy nie przestajesz mi przeszkadzać.
Twoje ciężkie buty uderzają o brudne panele, dudnienie zagłusza cichy oddech komputera, który zwykle mnie uspokaja.
- Seba, no, piszesz ten rozdział od dwóch tygodni - marudzisz. Głos masz ochrypły.
- Grałeś wczoraj?
- Nie zmieniaj tematu - mrużysz zielone oczy zirytowany. Piękne gałki, o pięknym szmaragdowym zabarwieniu, które chętnie odebrałbym ci i schował do słoika obok laptopa. Spoglądałbym na nie, takie unoszące się w formalinie, czy w innym badziewiu, uśmiechałbym się i masturbował. Jeśli umarłbyś przede mną zrobiłbym to, odebrał zimnemu trupowi szkalane kulki, błyszczące zadziornie za życia, tylko po to by tak zjawiskowa, fizyczna część ciebie była przy mnie już na zawsze. Mój mały skarb.
Głos twój już mam. Śpiewasz tylko dla mnie i o mnie, chodź słyszą cie twoi wierni fani, spragnieni tych, niepokojących psychiatrów, głośnych słów trwających przy silnej metalowej nucie. Teksty o piekle, potępieniu, chorej miłości i grzechu, przelane w muzykę prawdy o nas.

Wezmę cie do piekła na wieczne potępienie, naszym płonącym powozem będzie nasza chora miłość, zrodzona z grzechu pożądania...

Nawet niezłe. Muszę to zapisać, przyda się...

- Moglibyśmy, gdzieś wyjść.
- Wyjść to możesz ty. Najlepiej przez te drzwi, którymi tu wpełzłeś.
- A jakbym dał ci coś w zamian?
- Na przykład? - unoszę głowę znad ekranu monitora, spoglądam na tę figurę, wykręconą w nonszalanckiej pozie, którą jesteś.
Uśmiechasz się i odpychasz moje krzesło od biurka
- Hmm... Niech pomyślę - padasz na kolana, wierny pies, znający swego pana - Zrobię ci laskę, ugotuję jakiś obiad i zafunduję baaardzo aktywną noc - zaznaczasz najważniejsze słowo - I jeśli to wystarczy, skory jestem zapłacić za bilety do kina...
- Na co idziemy? - poprawiam okulary, sięgam do paska.
- Może na... „Pięćdziesiąt twarzy Greya”?
- Masz fatalny gust, Kris.
Obserwuję jak rozpinasz mi spodnie, moja dłoń zaciska się na twoich włosach, na żywym złocie spływającym po twojej głowie. Mruczysz niezadowolony, przejeżdżając po moim członku jezykiem, gdy szarpię to miekkie złoto.
- A co ci tak zależy, by mnie gdzieś wywlec? - pytam.
- Bo dziś czternasty...
- Sobota, co z tego?
Spoglądasz na mnie jak na kretyna.
- Walentynki - mówisz wyraźnie to słowo, jakbym był conajmniej przygłupi, najprawdopodobniej zapominając iż właśnie robisz loda najbardziej znanemu, nie tylko w tym kraju, polskiemu autorowi książek o tematycze homoerotycznej, zaprzestając przy tym jakiejkolwiek pracy nad moim podnieceniem, za co kopię cie w brzuch. Twoja twarz przybiera ciekawy wyraz, krzywisz się, twoje stęknięcie boleści dociera do mojego niedopieszczonego koleszki bardziej niż twój jezyk.
- A to... - wpycham ci go do ust, dławisz się - Wiesz, nie spodziewałem się, że ktoś taki jak ty bawi się w coś takiego - tak uroczo wyglądasz dusząc się moim przyrodzeniem, mroczna imiż, morderczy wzrok i raczej sława nieogarniętego wokalisty rodem z prychatryka, na nic to, gdy w tych oczach zbierają się łzy - Ale wiesz... Skoro to święto zakochanych, popławny się w naszej miłości...

***

- Halo, proszę przysłć karetkę na osiedle Rejmonta 5/3. Mój partner zemdlał podczas stosunku. Oddycha, ma kilka mniej i bardziej zagrażających życiu urazów... - ten świecznik chyba nie był dobrym pomysłem...

To uczucie nas wykończy, egoistycznych sodomitów zatopionych w swym grzechu chciwości. Ale nie tylko my skazani jesteśmy na piekło i to jest piękne. Wszyscy, których pożera ten dziwny stan, zginiemy w odchłani

Miłość to najsłodsza z win

JAK SIĘ PODOBAŁ MÓJ PIERWSZY AUTORSKI ONE-SHIT!?!?!? 

Ja osobiście jestem z niego dumna, nieźle się namęczyłam z wymyśleniem sensownych postaci. Z Sebą trochę się utożsamiam, ci, którzy znają mnie osobiście i ci co mają ze mną kontakt wiedzą po części dlaczego c:

Tak sobie myślę, że chyba nie raz zawita tu coś autorskiego, być może właśnie z Sebą i Krisem?