Rozłóż Skrzydła

Płatki kwiatów wirują w swym chaotycznym, uwodzącym tańcu. Ocierają się o siebie, erotycznymi gestami, mieszają swe osobiste, intymne wonie, ukryte gdzieś pod warstwą dobrze znanego zapachu wiśni.

- Ale się ładnie wreszcie zrobiło. Nie dziw, że wolisz uczyć się na dworze.

Odgarniam włosy z oczu, wygodniej opieram się o chropowatą powierzchnię pnia drzewa. Falowana powierzchnia wbija się w moje plecy.

- Nie warto marnować dobrej pogody – odpowiadam bezbarwnie, podkreślając ołówkiem ważną informację w książce. Grafit nieprzyjemnie ślizga się po błyszczącej kartce, niczym nóżki marnej, słabej muszki ślizgają się po ostrzu noża, którym właśnie litościwie podcięto gardło konającemu z głodu i przemęczenia jeleniowi.

- To może się przejdziemy?

- Gdzie i po co? – mruczę pod nosem w nędznej próbie skupienia się na nauce.

- Możemy iść do parku niedaleko – zamyka mi książkę przed nosem – Bo jak powiedziałeś, nie warto marnować dobrej pogody.

- Od jakiegoś czasu dziwnie się w stosunku do mnie zachowujesz, Nijimura-senpai - wertuję go jak książkę, szukam wzrokiem pożądanych odpowiedzi, które bezczelnie mi  umykają, gdy tylko lekko musnę je spojrzeniem.

- Skądże – odpowiada lekkim tonem, który tak bardzo do niego nie pasuje. Niepokojące – Idziemy?

Wzdycham, wiedząc, że nie odpuści tak prędko. Powolnym, niechętnym ruchem wsuwam podręcznik do torby, ołówek wsuwam za ucho. Idę za nim, wpatrując się w ptaki krążące po jasnym nieboskłonie, dziś wyjątkowo spokojne i ciche, niepokojące tym milczeniem, jakby wyczekujące kogoś lub czegoś. Niezależnie od gatunku czy upierzenia wszystkie piękne. Wyniosłe, wolne, szczęśliwe. Nie spętane ciężkimi łańcuchami cudzej woli, jak ludzie. Piękne istoty, rozkładające swe skrzydła by lecieć ku wieczności, nie przerywające walki nawet, gdy złote ostrza przejdą na wylot przez pióra, gdy na bezlitosne dłonie spadają krople krwi z pustych szpar, w których znajdowały się te majestatyczne symbole wolności.

Czasem, gdy zegar bezczelnie ze mnie kpi, a jego śmiech odbija się tykaniem po pustym pokoju mojej duszy, chcę rozłożyć gorejące zmierzchem skrzydła i wzlecieć ponad granicę rzeczywistości. Gdzieś daleko. Gdzie uwolnię się od czyichkolwiek wymagań, gdzie nikt niczego nie będzie ode mnie chciał. Samowystarczalny, naprawdę wolny i uspokojony.

- Zamyśliłeś się.

- Wybacz, mówiłeś coś?

- Nie.

Surowe, niezręczne milczenie jest mi lodową bryłą w żołądku, mrożącą również wszystko wokół. Nieprzyjemny chłód jest nieznośny, sprawia, że mdli mnie.

Czemu on w ogóle mnie ciągnie ze sobą?

Drzewa, damy niewzruszone o misternych zielonych fryzurach i smukłych figurach, stoją wśród traw, jak zatrzymane w bezruchu panny na balu. Obserwują nas. Podążają swym czujnym wzrokiem krok w krok za nami.

Czekają na coś? Na co? Jakie sceny chcą ujrzeć, by być spełnione?

Ciepły wiatr porusza liśćmi, ich nerwowe drgania tworzą muzykę. Delikatną, miłą, naturalną, niezmienną od tysięcy lat, wciąż powracającą z każdym oddechem Ziemi.

Milczymy dalej. To irytujące.

- Czy chciałeś mi coś powiedzieć? - pytam wreszcie zerkając na jego niezmienne oblicze.

- Nic szczególnego.

Uśmiecham się pod nosem na jego kłamstwo. Zaskakujące, że kłamstwo lekko i tanecznie opuszczające jego usta wywołuje, że moje wyimaginowane skrzydła rozkładają się, gotowe by poderwać resztę ciała do lotu, by dać mi to uzależniające uczucie euforii.

Wiem jakie słowa opuszczą jego usta, wiem co będą oznaczać, mimo iż mogłoby się wydawać, że to mi obce.

Kiedy odważysz się otworzyć swe serce, by uwolnić się z kajdan dumy, aby wybić w czysty nieboskłon, rozszarpany na dwie połowy przez tęczę iskrzącą się między chmurami nad tym głośnym i brudnym miastem, w którym spojrzenia innych kneblują nam spragnione siebie usta? 

Łaaa... moje pierwsze nijiaka... najprawdopodobniej ostatnie. Mam wrażenie, że coś mi poszło nie tak, najpewniej spieprzyłam na pełnej linii Asasza, nie umiem pisać braciszkiem o Nijim nie wspomnę.

To jeszcze Was poinformuję, że juto dostanie znowu dogsy.