Czerń i Biel

Układający się mistyczne wzory czarny jedwab. Rozlany na bieli, niewinnie przecinający czystość swym hebanowym blaskiem. Czarna zorza padająca na zimny śnieg w postaci twoich włosów na mojej skórze.
Moja przeciwności... Moja obsesjo...
Skryty w oślepiającym słońcu Czarny Książę, dzierżący miecz skąpany w intensywnym szkarłacie mojego ciała. Piękny władco mojej małej duszyczki.

Twoje zęby wybijają się w cienką powłokę, pod białą narzutę mojej skóry. Ciemnoczerwone krople spływają w twoje wargi, umykają sprzed nich i zsuwają się niewinnie po moim udzie. Lubisz mnie gryźć.... Lubisz mnie kosztować, jak koneser kosztuje wina, podanego w lśniącym z czystości kielichu, ułożonego na białej pościeli w erotycznej pozie na granicy przyjemności i bólu. Aż tak cię to podnieca?
Syczę z dezaprobatą w marnej próbie chcąc umknąć od twoich ostrych kłów.
Mruczysz moje imię oblizując nektar mojego życia z swoich pobladłych warg. Bladych jak u umierającego....
Ale czy nie umierasz przypadkiem? Czy nie konasz, obejmując mnie? Twoje serce powolutku traci swą pieśń, upadasz, by powstać na nowo. Z każdym moim oddechem umierasz i rodzisz się w jakimś małym kawałku. Z każdym uderzeniem mojego serca tworzysz się na nowo z pogorzeliska, wstajesz niczym feniks o piórach w kolorze atramentu błyszczącego na pergaminie.

Szarpię się w nieznośnym oczekiwaniu, pojękując z bólu jaki dają mi dłonie zespolone z drewnem łóżka, krwią i sztyletem, który tak łatwo przez nie się przedarł. Wiercę niespokojnie, sapię.
- Nie sądziłem, że stanie ci tak szybko... - gładzisz, pieścisz mnie, pobudzasz jeszcze bardziej i przestajesz, nie pozwalając mi osiągnąć słodkiego spełnienia przed tobą.
- Gnoju... - warczę pod nosem. Skąd ten rozkoszny pierwiastek sadyzmu u ciebie? Jest taki uroczy, jak u dziecka które z ciekawości odrywa skrzydełka biedronkom.
Śmiejesz się - Wiesz... Masz ciało masochistycznej dziwki - szarpiesz mnie za włosy, przyciągasz ku sobie.
Nasza spragnione usta ocierają się o siebie, jak nasze drżące z niemal bolesnej przyjemności biodra.
- Kiedyś taki nie byłem... Zniszczyłeś mnie, Magato... - szepczę, bo głos mój za niepewny jest bym mógł wydobyć z siebie dźwięki głośniejsze i melodyjniejsze.
Oblizujesz moją wargę, dokładnie przyjeżdżasz po delikatnej, zaróżowionej tkance. Mruczę zachęcony, chcę więcej. Unoszę głowę, przeciwstawiając się twojemu władczemu uściskowi, chwytam się twych ust, chłonę ich smak ich miękkość. Nie pozwalam ci się w pełni zdominować. Wdzieram się głęboko, prawie do gardła, dokładnie cię penetruję.
Twoja dłoń zjeżdża po moim tułowiu, zatrzymujesz ją w miejscu największego napięcia. Zakończysz? Intensywniej się o mnie ocierasz, czule pieścisz palcami nasze palące podniecenia. Jęczę. Próbuje zacisnąć dłonie w pięści, boli, więcej krwi wypływa z ran, jeszcze bardziej mnie to podnieca.

Nasze języki łączą się w chaotycznym tańcu rozkoszy, łączy nas jedna zniewalająca przyjemność. Zespoleni nicią istnienia, suniemy się przez odległe krainy władanie przez słodki grzech. Ty - Książę w Czerni, istota stojąca w świetlistym kręgu, ja - dziki pies, chowający się w cieniu lasu, chowający swą biel pod płaszczem pozorów. Pogrążeni w wiecznej bitwie zmysłów, szaleni kochankowie, żerujący na sobie nawzajem. Uzależnieni od siebie.
Przeciwni i wrodzy. Zakochani i spragnieni. Jedyni i prawdziwi.

Bo tacy jesteśmy, czyż nie? Biel i czerń, przeciwieństwa. Ale czy nie wyglądają najpiękniej razem?



Zaskakujące, że coś napisane tak na spontanie mi, jako autorce, bardzo się podoba. Rzadko kiedy po prostu siadam i piszę bez żadnego kurwienia, czy rzucania telefonem. 
Jutro, albo coś koło tego pojawi się jeszcze jedna miniaturka, jednak z KuroBasu.