Moja Kraina na Skraju Normalności

Dla CLD.
Są zlecenia, których nie da się nie wypełnić, tym bardziej jak można czerpać z tego nie małą frajdę.



paring - CLD x Kaito




Każdy ucieka przed brudną, gnijącą rzeczywistością.

Każdy ma swój ogród pełen snów o lepszym jutrze i zamyka za sobą furtkę, zatapiając się w ciernistych krzewach nadziei. Bo czemu nie? Czemu nie przenosić się do wyimaginowanej krainy bez żalu, bólu i obowiązków, tylko naszej?

Każda z krain jest inna. Każdy malutki świat otwiera klucz, ukryty gdzieś między sercem, a rozumem, gdzieś między uczuciami i pragnieniami niematerialnych przyjemności, a skupiskiem fizycznych żądzy.

Są krainy zupełnie puste, będące bezbrzeżnym oceanem błogości i spokoju, niosące ukojenie zapracowanym i kąsanych do krwi przez nerwy. Istnieją też takie, gdzie jest głośno i tłoczno, gdzie nie sposób być samotnie, te podnoszą na duchu odrzuconych przez świat.

Jaki jest mój świat? Jest bardzo przewidywalny i powszechny. Zrodzony z sprośnych fantazji, ciekawości i chęci zmiany. To świat pozbawiony przyjaciół, rodziny, to słodka tajemnica rozkoszy. Na ten świat składają się tylko dwie istoty.

Ja i on.

Kiedyś abstrakcją dla mnie było, by taka kraina powstała ze mnie. A dziś to moje uzależnienie. Nałogowo tu przychodzę. Spaceruję po mrocznych korytarzach, kamienne posadzki są zaskakująco ciepłe i miękkie. Jakbym chodził po zdartej z niewolnika płachcie skóry. To takie obrzydliwe i przyjemne zarazem. Na moją twarz padają spojrzenia płomieni z świeczników, są karcące i pełne pogardy dla tego co robię. Zaskakujące, że nawet liche ogniste stworzonka, tancerze nabite, niczym zatęchłe zwłoki na pale przy fosie, na knoty białych, zlanych woskiem świec, są obrzydzone moimi czynami.

Ale mnie to nie rusza. Idę, wędrowiec i pan swego małego świata, przepełniony dziką żądzą i pragnieniem na spotkanie z obiektem swej małej obsesji.

Czemu lochy?

A czemu nie? Każdego kręcą inne klimaty.

Słyszałem piękne słowa o wyznaczaniu własnych ścieżek, osobiście podpisuję się pod nimi i chwalę odwagę i pewność siebie. Jednakże, niczym pies na smyczy podążam po wyznaczonym kwiecistym szlaku. Stokrotki, maki, chabry, bratki, wszędzie do zielsko. Porasta ściany, sufity i podłogi. Rośnie na wyimaginowanym skórzastym podłożu, pobiera płyny życiowe z konającej powłoki ciała, pozbawia je ciepła i miękkości, po jakiej dane mi było kroczyć.

Mali, śliczni intruzi. Prowadzą mnie, ciche bestyjki, złodzieje i powolni mordercy, prosto w chudziutkie ramiona potwora o trzech twarzach. Prosto w palący oddech hydry. A ja się nie sprzeciwiam. Pozwalam objąć stopy i ciągnąć się do sali o intensywnym zapachu przyjemności i spełnienia. Czyżby to kwiaty wydzielały zapach mający pobudzić mnie i odebrać część zmysłów?

Idę po ścieżce z fiołków ku kwiecistemu łożu, gdzie przykryta kołderką z mchów i malutkich, delikatnych pasożytów, śpi postać o spokojnym oddechu. Niczym nimfa z lasu, policzek wtula w florę i wdycha jej tlen, niewinnie oddaje się naturze, chce niknąć w jej blasku, a sam lśni niczym oblicze samego Boga.

Podchodzę. Krok, jeszcze jeden i następny. Lekko posuwam się w przód ku olśniewającemu stworzeniu. Mój oddech wyrywa się z lejcy ust, galopuje w gęstym powietrzu i przysiada na bladej skórze. Dłoń kurczowo ściskająca miecz porusza się, drga, chce się zbudzić. Druga idzie za jej przykładem. Zmęczone nogi poruszają się niespokojnie. Zmysłowe mruknięcie. Powieki ciężko się uchylają, mosiężne wrota. Dwubarwne tęczówki drgają zrzucając z siebie mgiełkę otumanienia. Niewidzącym wzrokiem patrzy na mnie, jego pełne mroczne usta poruszają się, nic nie mówi.

Wyciągam bezwstydną dłoń. Zatapiam palce w czarnych kosmykach. Są szorstkie jak zwykle.

Słodkawa woń niknie. Odór gnijącego mięsa wypełnia salę. Jest tak intensywny, że zrzuca na mój umysł kurtynę. Niedobrze mi...

Czemu butwiejące rośliny wydzielają zapach trupa? Czemu po cuchnącym dywanie brązu pełzają tłuste, bielące się larwy? Czym są dzieci samej Matki Natury, że zamiast podążać zaprogramowanym w ich istnieniu szlakiem, zbaczają z niego i zachowują się jak istoty z krwi i kości?

Ten gnijący dywan zmienia konsystencję i barwę. Inny zapach zwodzi moje zmysły. Wszystko pływa w czerwonym morzu, unosi się na widmie cierpienia i opada, gdy płyn utraconego życia unosi się w czerwoną mgłę i osiada wilgocią na powierzchniach brudnego lochu.

Czarnowłosa istota mierzy mnie obojętnym spojrzeniem, usta wykrzywia w dobrze znanym grymasie niezadowolenia.

- Czego chcesz? - zimny i opanowany głos delikatnie, jak dmuchawiec huśtający się na wietrze, muska moje uszy.

Milczę. Czy nie umiem mówić?

Nie... Ja po prostu nie chcę mówić. Bo co miałbym mu odpowiedzieć? Że jestem zboczonym zjebem i przybyłem do niego, niczym do dziwki po chwile przyjemności?

Wzdycha.

- Nie mam chuja na usługach - oblizuje nadgarstek z zbłąkanej kropelki czerwieni - I nie jestem dziwką. Nie jestem AŻ TAKĄ dziwką.

Demon o trzech twarzach. W czyją patrzę teraz?

W oczy wojownika otoczonego królewską aurą?

W oblicze prostytutki i seksoholika?

Czy może w skórzaną maskę będącą przeplatającymi się osobowościami, imitację tych oczu i tych ust, tych bladych polików i wypieków irytacji.

Czemu ta skomplikowana i niestabilna istota tak mnie interesuje? Czyżby było ze mną coś nie tak?

Zeskakuje ze stołu. Włosy opadają mu całunem na plecy. Jego kręgosłup wije się niczym wąż pod bladą i cienką narzutą z nietrwałej tkanki skórnej. Długie palce bawią się warkoczykiem po boku głowy.

Co w tej nieczystej istocie takiego niesamowitego?

- Heeej - mruczy. Patrzy na mnie z wiadomym żądaniem - Chyba nie zmarnujemy świeżo naoliwionych zawiasów?

Witaj, Samuelu...

Nie czekam na zaproszenie, pokornie wypełniam jego wolę, kładę się na drewnianym stole. Szarpie moje ręce. Zakuwa mnie w dyby, swymi nieczystymi palcami bruka ostrze katany unieruchamiając nim łańcuchy, bym nie uwolnił dłoni.

Z kim rozmawiam?

Dziwka. Kiedy zapragnę seksu zawsze mi da czego chcę.

Jak to możliwe, że w jednym ciele uwięzione są dwie sprzeczne stworzenia? Toczą walkę w każdym oddechu, ale czy taka walka ma sens? Wygra silniejszy, lecz jak sprawdzić komu tej mocy więcej, skoro nie mają pola do popisu?

Pierwszy raz od przybycia tu z mojego gardła wydobywa się jakiś dźwięk. To zachrypły krzyk.

Jego ostre zęby wybijają się w moją skórę, szarpią mięso.  Krew osadza się na jego wargach, spływa po brodzie i moim ciele. Tworzy mistyczne wzory na starych dechach.- Mogę prosić o głośniej? - pyta.

Na złość zaciskam zęby. Spoglądam w obce i znajome zarazem, oblicze.
- Bądź grzeczny ~
Skończ mówić jego głosem intruzie, nie mam mnie, nie udawaj, bo nie umiesz.

Zaskakujące, że moje prywatne królestwo, mój mały świat, nie jest mi podporządkowany. Nigdy nie zdecyduję o finałowej scenie tej nocy. Nagrodzi pocałunkiem, czy brutalnie wyrwie moje serce i zginę z jego ręki?

***

Intensywny zapach spermy, potu, krwi. Doskonale go znam i jest to jedna z niewielu rzeczy jakich mi nie brakuje w codzienności zawartej pod powierzchnią jeziora fantazji. Jest taki intensywny...

Wije się nade mną. Z zimnym spojrzeniem heterochromicznych tęczówek bez delikatności wbija się we mnie. Jego młodą twarzyczką pokrywa rumieniec, usta ma wilgotne, a włosy w nieładzie.
- Unieś wyżej biodra - nakazuje.

Gdzie Samuel? Czemu znikł tak nagle i nie chce zabawiać się moim i Kaito kosztem?

Wykonuję jego polecenie, wyginam kręgosłup, a ten wydaje dźwięk tysięcy fajerwerków na mrocznej płachcie nocnego nieba. To chyba nie świadczy dobrze. Moja poraniona skóra napina się, wyciskając ze mnie jęk niezadowolenia, cichy i lekki niczym krzyk zarzynanych w brudnych, śmierdzących odmętach piwnicy.

- Patrz na mnie - chwyta mój podbródek i odwraca moją twarz ku sobie - Sam chciałeś.
No, chciałem. I raczej nie mam specjalnie nic przeciwko. Mógłby by być tylko trochę delikatniejszy.

Patrzę w jego coraz to bardziej iskrzące się spojrzenie, słucham naszych łączących się szybkich oddechów. Zagryzam wargę z bólu brutalnych pchnięć w moim wnętrzu sprawia mi przyjemność. Świadomość obecności krwi poza moim krwioobiegiem sprawia, że mi staje. Jestem dziwny

Jego palce zaciskają się na moich blond kosmykach, odgina mi głowę, obserwując drgającą skórę szyi, niczym głodna bestia, spragniona ludzkiej krwi, chcąca zatopić swe kły w gorących żyłach ofiary. Zbliża usta, muska wrażliwy naskórek, pieszcząc go swym szybkim, gorącym oddechem. Przyciska wargi, naznacza mnie czerwonawym śladem. Mruczę zadowolony.
Przyspiesza, pogłębia ruchy. Niepewny krzyk wyrywa się z mojego gardła. Potem staje się pewniejszy i powiela się.
- Możesz... być ciszej? – sapie mi do ucha, zakrywając mi dłonią usta.
Jaki chłodny. Czy ten chłód jest spowodowany murem otaczającym jego serce? Czy może po prostu jest rozgoryczony moim stosunkiem do niego? Albo lubi mnie torturować tą obojętnością?
„Myślę, że nie potrafię kochać” – tak przecież mówił. Kłamał zawstydzony, czy mówił prawdę? Smutne, jestem troszkę osamotniony w tym akcie mającym łączyć.

Z piskiem dochodzę, gdy ostatnim pchnięciem poważnie narusza moje wnętrze. Na rany wlewa się biała ciecz, mająca być znieczuleniem od losu.
- Masz czego chciałeś, teraz spieprzaj i nie zawracaj mi głowy – mówi wstając ze stołu.

- Jakbyś miał coś ciekawego do roboty – mruczę pod nosem.

Prycha. Sprawnym ruchem wyrywa katanę z drewna stołu i uwalnia moje dłonie. Nie patrzy na mnie, ogląda ostrze.
- Wyszczerbił, sukinsyn... – groźne warknięcie do istoty śmiejącej się w nim.
- Kaito?
- Idź już sobie.
Bierze moją koszulę i ubiera się w nią, odwraca do mnie tyłem, zapinając małe, błyszczące guziczki.

Ześlizguję się ze stołu. Pokaleczone ciało mnie boli, ale w moim mózgu wesołą melodię gra przyjemność. Podnoszę z ziemi spodnie, z sykiem bólu, mozolnie je ubieram.
- To ja pójdę – mówię cicho, wiedząc, że raczej nie jestem teraz mile widziany, tym bardziej, że ten demon miecza, trzyma swą ulubioną broń i nie zawahałby się zaatakować mnie.

Coś burczy pod nosem, a ja zmierzam ku wyjściu.

- Czekaj! – nawołuje nagle, a mi serce podchodzi do gardła. Jego głos nagle stał się ciepły i miły. Dlaczego?

Odwracam się.

Kap... Kap...

Czerwień kapie na posadzkę, a w miejscu spadku kropel z ziemi wyskakują kwiaty wszelkiej maści. Zimne ostrze tkwi w moim gorejącym ciele, a jego usta wykrzywia nie jego uśmiech. No tak... Mogłem się tego spodziewać.
Heh... Dobranoc, Samuelu. I tobie też Kaito.

***

Zapach proszku do prania, jakim przesiąknięta jest poduszka i kołdra. Ciepło pościeli owiewa moje ciało, bez jakiegokolwiek śladu mojej przerwanej wizyty w moim własnym świecie.

Wygoniona z własnego świata... Nieco irytujące.

Haha... Ale czego mogłabym się spodziewać po nim?

Może mnie wyganiać niezliczoną ilość razy, ja i tak wrócę do swojego małego świata, w którym dane jest mi spoglądać w te zamknięte w szklanych kulkach tęczówki.






Pisanie tego nie było łatwe, ale cóż, czego się nie robi dla odrobiny schizy i czyjegoś... hmm... chorego zacieszu (?) Tak, o Tobie mówię CLD i o Twojej dzikiej fascynacji Kaito.

Zamówienia składać można (klik w zakładkę "Zjeby takie jak my")