Tułaczki do Szczęścia 8

Decyzja

Lekki, z łatwością utrzymywany oddech, unoszący się w zimnym powietrzu pokoju. Podnosząca się klatka piersiowa w regularnych odstępach czasu, dźwigająca ciężką kołdrę i stary, szary, niczym pieprz mielony, koc.

- Zaskakująco szybko odzyskał formę - cichy głos rudzielca przebiegł po plecach siedzącego obok kochanka, muskając jego zmysł słuchu lekkim, aczkolwiek czysto męskim drżeniem.
- Mhm - mruknął białowłosy opierając czoło o jego ramię. Zakrył dłonią usta, ziewając.
- Jak chcesz, to idź się walnij na kanapę - Badou obdarzył go spokojnym, ciepłym spojrzeniem - I przestań miętosić w ustach moje włosy, bezwstydnie macając mnie po tatuażu.
- Lufie mofylki - albinos uszczypnął go w dół pleców, na co rudowłosy lekko podskoczył.
- Ty się już odwal od motylka... Znaczy się, ćmy. Bardzo męskiej ćmy - Nails chciał mu zabrać swój wielce zmolestowany kosmyk, lecz w konsekwencji mu się to nie udało - Wiesz co? Nigdy bym się nie spodziewał, że jesteś ciepłolubnym leniem.
- Nie jestem leniem. Ja po prostu lubię wygodnie spać - Heine uniósł głowę. Z kącika jego ust, niczym lawa, parząca swym żywym i kapryśnym żarem, spływał wilgotny kosmyk włosów - Nie zapominaj, że ja nie miałem nigdy takich luksusów. Wychowałem się w pustej sali sypialnianej.

Nails speszony odwrócił wzrok, rażony piorunem czerwonych ślepi, wdzierających się głęboko pod jego skórę i palących zawstydzone serce. Zapomniał. Zapomniał o braku jakiegokolwiek dzieciństwa, którego mógłby kosztować albinos.
Sterylne dziecko zimnej probówki. Zgubione w rzeczywistości, prawdziwej brudnej codzienności. Zaciekawione ciepłym dotykiem człowieka z krwi i kości, oczarowane elementami życia na powierzchni.

- A potem ja na tym cierpię, bo mi nogi marzną - wyszarpał mu swoje włosy z ust, odpychając od siebie.
- Przeżyjesz.

Cicha rozmowa niosła się w nocne niebo wypełnione skowytem zmęczonych gwiazd. Odbijała się od jaśniejących dam, mało nią zainteresowanych. I chodź nie była ona ciekawa dla kapryśnych panien, zwróciła uwagę istoty zatopionej w jeziorze własnej, skrytej w mroku świadomości, zmuszonej do bolesnej konwersacji.

"Hah... Czy to nie żałosne? Udaje kochanka, bo nie ma jaj by się przyznać do uczuć."
"A co ty wiesz o stanie zakochania? Co możesz wiedzieć o miłości?"
"Hmm? Vogel? A może ten rudy? No bo nie uwierzę, że kręci cię biały książę."
"Nie bądź obrzydliwy."
Milczenie, dobijające się echem po wspólnej czaszce.
"Ruchałbym się z rudawym. Prawdziwa seksbomba, nie dziw, że Rammsteiner tak się nim interesuje."
"Ani mi się waż zbliżać do niego, jebany seksoholiku!"
Paraliżujący śmiech, niby ładny i melodyjny, lecz przerażający, ukazujący dwulicowość jego właściciela, o czarnym, kamiennym sercu.
"Jak tylko będę w stanie, to cię zajebie. Ubiję jak psa."
"A kiedyś byłem twoim uroczym braciszkiem..."

 
Cichy pomruk, dłoń w bezwzględnym odruchu błądząca po szorstkim kocu.
- Budzi się...
Słyszał szuranie i delikatną melodię dwóch męskich głosów, rozchodzących się delikatnie po jego świadomości.
Dziwne ciepło wypełniło jego duszę.
"Pomogli mi?"
Uchylił ciężkie, marmurowe powieki, oślepiony światłem, raptownie zapalonej lampy, ponownie zatopił się w cieniu. Spróbował raz jeszcze, i jeszcze raz.
- Czy... - z uchylonych warg wydobyło się zbłąkane chrapnięcie.
- Heine, zgaś światło - krótkie polecenie i ciemność.
Chłopak z jękiem otworzył oczy, by z czerni wkroczyć w szarość.
- Gdzie...
- U mnie w domu - odparł pośpiesznie Badou.
- Gdzie mój miecz... Oddajcie mi... - cichy mamrot i dłoń błądząca po pościeli.

Białowłosy chwycił w ręce ubraną w szykowną, czarną pochwę długą katanę. Czarna kreacja miecza, była zimna i szorstka, iskrzyła odstraszająco, dzwoniąc i błyszcząc doczepionymi doń łańcuszkami.

"Ciężki..."

Śnieżne palce przejechały po czarnej, owiniętej niechlujnie, nieprzyjemnym w dotyku materiałem, rękojeści. Jakby rana opatrzona pośpiesznie przed ostateczną walką.
Rzucił broń na łóżko, blada dłoń Kaito natychmiast zacisnęła się na niej, niczym wąż zaciska się wokół bezbronnej ofiary. I tak jak ten drapieżnik rozkoszuje się szamotaniną bezbronnego stworzenia, tak ten przybłęda rozkoszował się smukłą sylwetką partnerki w codziennej walce o przeżycie w tym brutalnym świecie.

- Co się... stało... - jego głowa spokojnie spoczęła w poduszce, a palce wciąż zaciskały się na katanie, słowa przewędrowały spokojnie po ściankach słabo umeblowanego pudełka w jakim byli zamknięci.
- Nas się pytasz? - Nails spojrzał na niego zdziwiony - To ty... - spoważniał. Jego lekkie spojrzenie musnęło niepewnie nieśmiertelnego kochanka - Słuchaj... Widzieliśmy krew na twoich udach... Jeśli chcesz, możemy wezwać policję i...
- To nie ma sensu - przerwał mu czarnowłosy - Co im powiem? Że jestem hiyushi?
- Hiyushi?
- Dziwka-morderca - zielone oczyska skryły się pod powiekami ozdobionymi wachlarzem rzadkich, długich rzęs, obdarzając przed tym pytającego albinosa jednym spojrzeniem.
- Jaki brak szacunku do siebie samego... Godne podziwu - rudzielec cicho prychnął, ilustrując zmasakrowane przez zbrukane grzechem niewierności i bezlitości, dłonie, ciało. Młode ciało narażone na niestabilne wiatry brutalnego dnia codziennego. Pomiatane przez los, gwałcący boleśnie nasze dusze, napawający się krwią na naszej niefizycznej skórze, która układa się w mistyczne, koronkowe kształty i śmiejący się z naszych krzyków i łez, kapiących na zranione, ropiejące serce.
- Nieprzewidywalny jestem, nie? - głos młodzieńca był słaby, lecz pewny. Korona, która zsunęła się z brudnych kosmyków wróciła na swe prawowite miejsce, przywracając szlachetną aurę, dziwce od siedmiu boleści.

- Dla kogo pracujesz? - Rammsteiner obrzucił go niepewnym, chłodnym spojrzeniem.
Zagrożenie. Wróg. Słowa klucze, rozbrzmiewające głośnym wrzaskiem po czaszce białowłosego nieśmiertelnego.

- Dla nikogo. Dla siebie - żałosna próba uniesienia swej szkatuły. Jego ciało, twierdza naznaczona dziurami po kulach armatnich, zrobionych z ludzkiej bezduszności. Upada. Próbuje ponownie, brutalna grawitacja wciskająca go w sprężyny łóżka - Spieprzyłem... Ale nieważne. Jeszcze skurwysyna poślę w piekielne bramy - westchnął, westchnieniem skazańca, idącego na plac, gdzie czeka napalona kochanka - szubienica, dostojna w promieniach krwawego słońca, uciekającego za horyzont przed tym zbolałym spojrzeniem idącego na śmierć niewinnego - Badou, mogę zostać do rana? Rano zadzwonię do jednego z... do przyjaciela, który po mnie przyjedzie.
- Oczywiście, co to za pytanie? - bez wahania padła odpowiedź. Ukuła dwa serca, wbiła się głęboko zapuszczając swe korzenie ciepłej radości i boleśnie lodowatej zazdrości, żalu - Zostań tyle ile uważasz. Zresztą w takim stanie, to i tak za daleko nie zajdziesz.

Zapadła decyzja. Świat zapadł się, niczym czarna dziura. Pozostawił wyrwę pełną pękających wrzodów, lepiącą się od bólu, cierpienia. Jedno zdanie, które potrafi tyle zniszczyć... Czy jedno zdanie umiałoby tyle odbudować?
Serce białowłosego upadło na stary dywan, potoczyło się w zakurzony kąt, gdzie jego miejsce, zostawiając brudny ślad posoki.
Zabolało.

Zderzyły się zielone spojrzenia, czerwona nitka związała dłonie, splatając losy, łącząc dusze w tańcu porozumienia. Usta pod których czernią kryła się zmysłowa czerwień, wykrzywiły się w grymasie uśmiechu, oczy zaiskrzyły.
- Dziękuję - ciche i delikatnie uwodzące. Przypieczętowało.
Ten odgłos wybuchającej duszy... Czemu nie dotarł do tych dwóch istot zamkniętych w innym, lepszym wymiarze? Czemu oni nie zauważyli na pięknym obliczu albinosa czystego obrazu bólu, namalowanego przez mistrza fachu - zdradzoną, nieodwzajemnioną, wdeptaną w podłogę miłość? Czy aż tak był im on obojętny?

To naprawdę pieruńsko bolało...

"Co robię źle, że wolisz pierwszego lepszego przybłędę, ode mnie? Czemu mnie nie chcesz!? Wolisz czarnowłose dziwki? Odpycha cię obroża? Czy mam aż tak paskudny charakter?
A może po prostu nie jestem nim...?"

***

Zagubiona duszyczka na morzu ciemności, krąży w bezlitosnych bałwanach bólu. Odbija się od skał ludzkich bezlitosnych serc. Rany krwawią, cuchną, muskane przez odnóża łakomego robactwa.

Wyciąga szyję by zaczepiać w płuca zimnego powietrza. Krwawa woda na twarzy miesza się z łzami.

Byle nie upaść, byle nie oddać swego oddechu, byle się nie poddać.
Nieważne, że nigdy się czegoś nie miało, nieważne, że zostało się z czegoś bez sumienia pozbawionym. Pierś się unosi, upija łuk powietrza, serce pompuje krew, ta karmi komórki. Życie trwa dalej, a póki ono trwa, trwa i wola walki, i dzień po dniu, niczym perz uparty, niezłomny do skonania, wdziera się w nas, pobudzając do wstania z rzeki magmy zwątpienia.

*** 

Cichutki płacz. Lekkie zawodzenie nad szklanką rozlanego mleka.

- Max...? – białe kosmyki uniosły się w tańcu z powiewem zimnego nocnego powietrza – Czemu płaczesz? Coś zrobiłem?
Na żywy ogień spadł cień.
- Nie, nic. Wszystko dobrze – wyciągnął rękę – Chodź tu.
Chłopak o łagodnych oczach koloru lizaka, jaki trzymał w ustach, podszedł do klęczącego przy łóżku mężczyzny. Klęknął przy nim.
- Chodzi o mamę?
Duże, zniszczone dłonie spoczęły na jego twarzy i głowie, otoczonej przez burzę białych włosów, opadających chaosem na ramiona i łopatki.
- Wszystko będzie dobrze, skarbie – zielonooki przycisnął siedemnastolatka do drżącej piersi.
- Jeśli to o nią chodzi, to mi powiedz. Nie jestem już dzieckiem – różowooki wydął usta w niezadowoleniu.

Sekundy, wypełnione dźwiękiem kilku łez spadających z piegowatych policzków na głowę chłopaka.

- Tak... Chodzi o mamę.
Błyszczące w mroku sypialni oczęta i trudne pytanie.
- Czy znowu zrobiła coś złego?
Głośny dźwięk przełykanej śliny, drżące jabłko Adama.
- Tak... Ale już niedługo. Już niedługo Bóg zleje na jej ciało i skalaną grzechem duszę spokój.