Pytanie

Hałas. 

Przeważnie budzi mnie ojciec lub budzik, nowością był hałas, przywodzący na myśl dźwięk zagładę drewnianej wieży. Niechętnie uniosłem głowę z cierpieńczym pomrukiem oddanym poduszkom. Po pokoju zgrabnie i lekko tańczyło światło nowego dnia. Prześlizgiwało się po skromnych meblach i czystych ścianach. Otulało przyjemnym, miękkim ciepłem.

- Co się stało? – mój senny głos rozniósł się płynnie po niedużym pokoju. Po półpustych regałach, otwartych szafkach z chaosem w ich cieniu – Migi?

Podniósł wzrok, spojrzał na mnie spod stosu woluminów i w otoczeniu pomiętych szkiców.

- Dzień dobry, Shinichi.

- Co ty wyrabiasz, Migi?

- Czytam – jak zwykle odparł spokojnie, bez jakichkolwiek uczuć.  Niczym pusta, bezbarwna istota. Potwór, nieznający uczuć. Nie czujący nic, a nic.

Zupełnie jak ja. Matowym głosem pozbawionym emocji i chęci zaangażowania się.

- Aha – zerknąłem na zegarek, na leniwie przesuwające się po tarczy wskazówki  – Nie budź mnie, kiedy mam wreszcie dzień wolny.

- Czym jest „miłość”, Shinichi? – spytał, sięgając po kolejną książkę, tracąc poprzednią resztki zainteresowania.

- Czemu nagle tak Cię to ciekawi?

Kiedyś może wywarło by na mnie wrażenie, teraz przywykłem do trudnych pytań, zadawanych przez pasożyta. Jak pytania dzieci, równie męczące i bezsensowne z mojej perspektywy. 

- Ten termin pojawia się w książce. Wytłumacz mi.

Usiadłem przeciągając się w akompaniamencie strzelających stawów. 

- Pokaż mi tą książkę – wyciągnąłem dłoń, chwytając powieść. Pułapkę zapełnioną czarnymi znakami, układającymi się w tworzącą bezwzględną otchłań całość. Ciepłą, lecz niebezpiecznie   nietrwałą krainę ułudy i pozornej ucieczki od rzeczywistego Niekoniecznie wysokiej jakości - Czemu czytasz książkę mojej mamy?

- Znalazłem ją.

- Nie wiem, czemu tak zaciekawiło cię kiepskie romansidło...

- Wszystko inne w twoim pokoju przeczytałem – jego spojrzenie padło na żółto-białe kartki – Co to „miłość” – ponowił pytanie.

Zagryzłem wargi w zamyśleniu, próbujac nie roześmiać się z nagłej pustki, która rozpleniła się w mojej głowie.

- „Kochać”... to znaczy intensywnie o kimś myśleć, to wtedy jak Ci na kimś zależy i nie chcesz stracić tej osoby – wzruszyłem ramionami – To więcej niż „lubić”, czy „bardzo lubić”

Zamyślił się. Wpatrzył w czarne robaczki, w słowa.

- Czy „kochanie” to przyjemne uczucie?

- Tak myślę – z rezygnacją wstałem tracąc resztki senności. Niestety – Ale to też ból, gdy ta osoba cię odrzuca.

- Czułeś kiedyś miłość. – nie spytał, stwierdził.

- Owszem, ale to tylko moja sprawa. 

- To ta dziewczyna, prawda?

Nie odpowiedziałem, przeczesując palcami włosy i wzrokiem poszukując ubrań. Zdatnych do ubrania ubrań, nie tych leżących od wczoraj wszędzie. 

- Nieważne – spasował. 

Urwał się, pozwalając mi ściągnąć piżamę, pod swym bacznym spojrzeniem. 

- A więc, Shinichi, kocham Cię.

Od niechcenia rzuciłem ubranie pod kołdrę, sięgając pod prosty czarny t-shirt zwisający smętnie z oparcia krzesła, dając porwać się poczuciu pustki i delikatnemu zirytowaniu. Koniecznością wstania. 

„Oni nie czują, to oczywiste”

- Shinichi?

- Tak?

- Nie słuchałeś mnie.

- Słuchałem.

- Nie zareagowałeś.

- A jak miałbym?

- Kobieta w książce się rozpłakała.

- Wyglądam ci na kobietę?

- Masz delikatną urodę, która najprawdopodobniej jest skutkiem twojego młodego wieku, lecz nie jest typowo dziewczęca. Nie posiadasz piersi i masz inną budowę narządów płciowych. Fizycznie nie jesteś kobietą, jednak czytałem o transseksualizmie, więc...

- Migi, litości. I nie jestem kobietą – odwróciłem się do niego, obrzucając chłodnym, beznamiętnym spojrzeniem – Nie wiesz co mówisz. Bo skąd mógłbyś, nie jesteś człowiekiem. 

Poruszał się. Nic nowego w końcu stanowi osobny organizm. Jego kształt deformował, objętość zwieszała się kilkukrotnie. Rozbiegany cień na wypłowiałej podłodze rósł, coraz pewniej utrzymując kontur, ku mojemu przerażeniu. 

- A teraz?

Wysoki, dobrze zbudowany, aczkolwiek nie aż tak umięśniony, opalony, blondyn o piwnych oczach. Nagi. To nie mieściło się w granicach logiki, nawet nader szerokich ramach mojego własnego pojmowania.  

Nienormalne i niebezpieczne. Skrajne. 

- Jak ty... to?!

- Mam zdolność do odtwarzania zapamiętanych wzorców.

Podniosłem się z ziemi na drżących nogach. 

- Powróć do poprzedniej formy! Jakby cię ojciec zobaczył...

- Powiedziałeś, że tylko ludzie potrafią kochać. Więc stałem cię człowiekiem, by uargumentować moje tezy. 

Zagubiony wpatrywałem się w niego... W to... humanoidalne coś z niezłomnym zdecydowaniem, tak głęboko zaszczepionym w charakter potwora, którym w rzeczywistości był.

- I co zamierzasz z tym zrobić? Zmiana kształtu nie zmieni tego kim jesteś. I co w ogóle dałaby ci ta miłość? 

Skurczył się, wracając pokornie na swoje miejsce.

- Nie znam jej zastosowania, więc i tak bym z niej nie skorzystał - powiedział niewyraźnie - Jestem zmęczony. Idę spać...

***

"Kocham cię..."

Obracając długopis w prawej dłoni, wpatrywałem się tępo w biblioteczkę, wypchaną ciężarem tomów. Mój wzrok gubił się na jednym z regałów, bezmyślnie sunąc spojrzeniem po zakurzonych grzbietach. Łzawe romance. Herlekiny bliższe abstrakcji niż moje własne wspomnienia, które same w sobie są już nader nierzeczywiste. 

Sięgając po jeden roześmiałem się gorzko w głębi. Byłem głupi. Przywiązany naiwnością to pojęcia "człowieczeństwa", niewięcej ludzki względem wpojonych mi przekonań, niż oni wobec zakodowanych im konieczności przeżycia. Oni trzymali się konieczności przeżycia naszym kosztem, my swoich samoprzypisanych cech i przywar, tworząc tym granicę między gatunkami. 

Ludzie są egoistyczni, pozostawiając smak niektórych uczuć tylko dla siebie.

Bezzasadnie.