Piekło - Niebo

Co... gdzie ja...

To klatka...

Zbyt ciasna bym mógł swobodnie poruszać skrzydłami, obijającymi się o przepełnione skowytem wcześniejszych ofiar, żałobne pręty, wygrywające smutną, łzawą melodię, cieszącą ich uszy. Zbyt mało było w niej powietrza, przepełnionego cudownym dymem papierosów i okrutną wonią krwi, bym mógł zaciągnąć się nim, wypełniając komórki swojego ciała tlenem, którego tak mało było. Zbyt zima, by moje niemal nagie ciało mogło znaleźć pozycję, w której malutka świeczka rozpaliłaby się we mnie, ogrzewając me zdrętwiałe członki.
Podkuliłem nogi bardziej, ściskając swoją obolałą klatkę piersiową jeszcze bardziej, gdy kolejna postać podeszła ku mnie i wyszczerzyła swoje zęby w uśmiechu pełnym kpiny i wprawiała pręty mojego więzienia w drgania. Miały one się wryć w mój mózg i bardziej uświadomić mi moją niedolę.
- Dam siedemset tysi. Śliczna buźka, no nie licząc tej opaski.
Nadal podbijano cenę, ale jeszcze nikt mnie nie kupił. Byłem jeszcze niczyj, chodź czarno-biała przyszłość, zabawki w dłoniach potwora nadchodziła. Chciałem nagłe stracić kontakt z otoczeniem, oddać całe swoje powietrze i umrzeć.
Siniak na policzku wciąż piekł, skóra nieustannie pokryta była gęsią skórką z wychłodzenia, głód i pragnienie nadal skręcały mi kiszki, sen zacięcie kleił powieki. Wciąż nikt mnie nie kupił.
Choć... może to i dobrze?
- Dam milion.
Niespodziewanie, wśród wszechobecnej ciszy, pojawiła się nowa postać. Smukła, poważna i przerażająca w każdym calu. Biel, która nie pasuje do istot nieczystych, piekielnych, owijała jego ciało, nadając mu tej inności. Krwawa czerwień tęczówek odbijała blask świec. Obcasy wysokich, skórzanych butów uderzały o obsydianową posadzkę, gdy zbliżał się do mej celi. Kucnął patrząc na mnie.
- Hmm... nie jestem pewien czy jest tyle warty, ale biorę go za milion - ponownie się odezwał, jego głos był taki zimny...
W ogromnej sali rozniósł się lekki szum. Oburzone, rozgoryczone i zadziwione szepty łączyły się w jedno, tworząc dźwięk podobny do pieśni jesiennych drzew.
- Milion, po raz pierwszy! Milion, po raz drugi! Kto da więcej? Nikt? Milion po raz trzeci! I sprzedane!
Jedni wzdychali, jedni klęli, inni w złości rzucali kielichami o posadzkę, a rozlane wino tworzyło majestatyczne wzory. Demony zaczęły się rozchodzić, a mój nowy Pan znikł z aukcjonerem, by dopełnić formalności. Zostałem sam.
Czym ja teraz będę? Jak będzie wyglądało moje życie? Bezsilna zabawka, zwierzątko. Obdarty z godności, będę musiał mu służyć, spełniać każdą jego zachciankę?
Gdybym tylko wiedział za co się tu znalazłem... i jak?
Mój nowy Pan wyszedł z zaplecza, a za nim aukcjoner.
- Robić z panem interes to niesamowita korzyść, panie Heine - mój poprzedni właściciel wyszczerzył złote zęby w paskudnym uśmiechu, niezgrabnymi palcami otwierając klatkę. Byłem zbyt przestraszony, zziębnięty i osłabiony, by się ruszyć. Przerażony wpatrywałem  się w postać nowego Pana.
Był... bardzo młody. Może w moim wieku? Mimo to biła od niego łuna władzy i wyższości.
- Na co czekasz, śmieciu? - warknął do mnie podstarzały facet - Wyłaź!
Lecz wciąż się nie ruszyłem, ba, dobrowolnie wcisnąłem się w kąt klatki. Biały demon budził u mnie niepohamowany, silny strach.
Aukcjoner schylił się, sięgając do klitki i chwycił mnie za długie włosy. Zapiszczałem z bólu, gdy siłą wyszarpał mnie i rzucił na ziemię przed moim nowym nabywcą. Uniosłem głowę i spojrzałem na siwiejącego, tęższego mężczyznę z mordem w oczach. Nienawidziłem sukinsyna.
Widząc moją minę, wzrok i rozłożone, uniesione ostrzegawczo skrzydła, zamachnął się i uderzył mnie w twarz.
- Wystarczy. Jeśli go zbytnio uszkodzisz, karzę ci zapłacić za to.
Spojrzał na mnie, zadrżałem, opuszczając skrzydła i mocniej przyciskając dłoń do czerwieniejącego policzka. Miałem nadzieję, że nie pojawi się w tym miejscu taki siniak, jak ten na drugim licu.
Białowłosy chwycił mnie silnie za rękę i pociągnął mnie w górę. Skąd w kimś takim tyle... uprzejmości w stosunku do swoich niewolników? Poderwałem się z ziemi chwiejąc na obolałych nogach.
- Idziemy. - rozkazał i ruszył, a ja za nim. Szedł szybko, ledwo dotrzymywałem mu kroku.
Miałem wrażenie, że zerka przez ramię na mnie, lecz głowę opuściłem i pokornie za nim podążałem. Nie miałem innego wyjścia. Przed wielkimi drzwiami stała karoca, a jej połyskujący heban odbijał światło bilionów świec unoszących się nad nami. Jego woźnica otworzył mu drzwi. Przywdziany w skórzane ubrania biały demon wkroczył pewnie do powozu.
- Co tak sterczysz? Chodź tu! - warknął do mnie siedząc w zdobionym wnętrzu. Dreszcz tanecznym krokiem przebiegł mi po plecach.
Podkurczyłem skrzydła, schyliłem się, cicho wślizgując do karocy, siadając w najbliższym, najgłębszym kącie.
On westchnął i nakazał przez okno woźnicy jechać. Siedzieliśmy w milczeniu, przerwanym jedynie cichym strajkiem mojego żołądka i dudnieniem kół powozu o czarny bruk.
- Twoje skrzydła zajmują wiele miejsca. - odezwał się nagle.
Nie uniosłem głowy, nie chcąc patrzeć w rubinowe oczy, jedynie bardziej podkurczyłem skrzydła, samemu sprawiając sobie ból.
- Przepraszam. - wychrypiałem przez zeschnięte, niemal do pokurczenia gardło.
Założył nogę na nogę, wzdychając i kręcąc głową.
- Za co? Nie powiedziałem, że to źle.
Lekko rozluźniłem mięśnie, a on spojrzał za okno, gdy powóz się zatrzymał. W malutkim pomieszczeniu znów zakrzyczała cisza.
- Jestem aż tak odrażający, że unikasz mojego widoku?
Podskoczyłem zaskoczony jego pytaniem i jego nonsensem.
- Nie! - odpowiedziałem natychmiast.
- To dlaczego wciąż masz opuszczoną głowę? Obawiasz się mnie?
Milczałem nie wiedząc co odpowiedzieć. Nie mógłbym potwierdzić tak po prostu. On nic już nie mówił, najprawdopodobniej zirytowany.
Kareta zatrzymała się. Woźnica otworzył drzwi swojemu Panu, który pewnym, aczkolwiek niepozbawionym gracji krokiem opuścił pojazd, podążając przed siebie po alejce wysypanej czarnym żwirem.
- Na co czekasz? Wyłaź i chodźże wreszcie. - te słowa skierowane były do mnie. Niepewnie wychyliłem się i ujrzałem swoje olśniewające więzienie. Wyniosłe ściany z białego marmuru, złote ramy okien, drzwi i dach z hebanu. Rezydencja była jednak mała przy ogromnym ogrodzie, ginącym w czerni. Czarna trawa i korony drzew o białych pniach. Przerażające piękno, wciągające i hipnotyzujące, przeszywające serce i wprawiające je w niespokojne drżenie.
Wypadłem z karocy na ostre kamyki, które wbiły się bezlitośnie w moje stopy. Podążyłem za nim, zaciskając zęby.
Gdy przekroczyłem drzwi moje obolałe stopy dotknęły miękkiego, czerwonego dywanu.
- Panie! Już jesteś! - natychmiast pojawił się młody mężczyzna, posiadający bordowe, średniej długości pukle i czarny frak.
Pan zsunął z ramion czarny skórzany płaszcz, obszyty i ocieplany, białym króliczym futerkiem. Podał go lokajowi.
- Czy przygotować kolację, Panie?
- Nie jestem głodny. - ruszył przed siebie - Umyjcie i ubierzcie go.
Nie zerknął na mnie mówiąc to, jedynie ruszył dalej przez korytarz, wchodząc po schodach na piętro. Po chwili zamknął się w swoim salonie.
Lokaj spojrzał na mnie, skupiając się na szmacie przewiązanej w biodrach.
- Jak ty wyglądasz... - zacmokał i pokręcił głową w politowaniu - Nikt kto przybył do tego domu nie był w tak złym stanie. Chodź, naprawdę potrzebujesz kąpieli. - ujął delikatnie mą dłoń - Na imię mi Petro, jestem lokajem w domu Pana Heine. A ty?
Podążałem za nim, wpatrując się w czerwień dywanu.
- Badou - odparłem cicho.
- Boisz się, Badou? - już po raz drugi usłyszałem to pytanie - Nie masz czego. Kupił cię Pan Heine, nic lepszego nie mogło ci się przydarzyć. Tym bardziej, że wielu miało na ciebie chęć, tak rzadki okaz. - spojrzał na mnie, intensywnie niebieskimi oczami.
Zaprowadził mnie do dużego pomieszczenia na parterze. To łazienka. Wielka, kafelkowana, łaźnia. Na samym środku stała lśniąco biała wanna na złotych nóżkach. Petro podszedł do niej, zatkał odpływ złotym korkiem, a ze złotego kranu puścił wodę.
- Poczekaj chwilkę.
Po czym zniknął zostawiając mnie samego.
Dobry Pan? Czy jakikolwiek "pan" może być dobry, jeśli odbiera ci wolność? Wolę umrzeć niż stać się czyjąś własnością, jednakże nie potrafię. Nie chcę do nikogo należeć, nie chcę mieć jakichkolwiek zobowiązań. Chcę wolności.
Petro wrócił w towarzystwie, wysokiego, chudego, bruneta.
- Cześć! Jestem Tim. - przedstwił się wesoło - Pracuję tu głównie jako pokojowy. Miło mi, że mamy nowego towarzysza - podbiegł do mnie - O rany! Jakie ty masz śliczne włosy!
Chwycił mnie za kosmyk, moich rudych kłaków. Skrzywiłem się, a on puścił zaraz.
- Sorki.
- Rozbierz się. - polecił lokaj.
- Sam mogę się umyć. Nie jestem inwalidą - mruknąłem.
- Nie wygaduj bzdur! Chyba należy ci się małe rozpieszczanie, po tej głupiej aukcji - zaprotestował Tim i zanim spostrzegłem rozwiązał, brudną chustę, a ta spadła na ziemię - Nie ma się czego wstydzić! - chwycił mnie w pasie i uniósł jak dziecko.
- Puść! - zapiszczałem miotając się i bijąc powietrze skrzydłami.
Pokojowy ostrożnie włożył mnie do ciepłej wody. Ciepło owinęło mnie przyjemnym kokonem, czułem jak brud odkleja się od mojego ciała i rozpuszcza. Oczyszcza pory i łagodzi ból promieniujący z zadrapań i siniaków.
- Lepiej ci? Nie jest zbyt ciepła? - spytał Petro polewając wodą posklejane brudem pióra moich skrzydeł, przywracając im biel.
Pokręciłem głową.
- Czemu się mną tak przejmujecie? - powiedziałem patrząc na freski na suficie. Służbie wolno doznawać takich luksusów?
Tim popatrzył na mnie zdziwionym wzrokiem. Jego stalowo-szare oczy tak dziwnie błyszczały w tym świetle.
- Jak to "czemu"? To chyba logiczne, że pomagamy komuś kto tego potrzebuje. A poza tym, doskonale wiem jak się czujesz. Każdy z nas przez to przechodził. - uśmiechnął się - Zdejmij opaskę!
Posłusznie wykonałem polecenie. Blizny nie skomentowali.
Woda była taka przyjemna. Chciałem umyć się sam, ale kazali oprzeć mi się wygodnie i zrelaksować. Choć na moment było mi niezwykle błogo, to i tak uderzała mnie moja niedola. Jestem niewolnikiem, nieważne jak dobry będzie mój Pan. Nigdy mogę, nie odzyskać wolności.
***
- Pan chce cię widzieć. - oznajmił Petro, gdy Tim próbował ubrać na mnie koszulę. Daremny był jego trud. Skrzydła skutecznie to uniemożliwiały.
Zesztywniałem, przestraszony.
- Ale...
- Spokojnie, chłopaku!  Każdy na wstępie spotyka się w cztery oczy z panem - Tim poklepał mnie po ramieniu, chcąc dodać mi odwagi. Nadaremno...
- Czeka na ciebie w swojej sali. Jest na samym końcu, na piętrze. - lokaj podał mi tacę ze złotym kielichem - Zanieś mu to. - pchnął mnie w stronę drzwi wyjściowych z łazienki - No, idźże już.
Zapukałem w hebanowe drewno drzwi, zdenerwowany drepcząc w miejscu na miłym, karmazynowym dywanie. Pozwolenie przyszło natychmiast, więc drżącą dłonią uchyliłem drzwi i wślizgnąłem się do sali.
- Byłem wzywany...
- Owszem. Chodź tu - odezwał się Pan, siedząc w ręcznie rzeźbionym, wyściełanym aksamitem fotelu w otoczeniu biblioteczek. Na miękkich nogach podszedłem do niego, z ledwością utrzymując na tacy kielich - Postaw wino na stoliku i usiądź.
Zrobiłem jak kazał siadając na ziemi, z metr od niego.
- Podejdź bliżej.
Na kolanach przybliżyłem się, na tyle, że siedziałem zaraz przy nogach krzesła.
- Jak ci na imię? - spytał patrząc na mnie cholernie intensywnymi, rubinowymi oczami.
- Badou - odparłem bez wahania. Te oczy, tak hipnotyzujące.
- Ach... - westchnął i sięgnął po wino. Upił łyk. - Nie bój się. Nie skrzywdzę cię.
Jego słowa, takie dziwne. Pokiwałem głową, próbując bezskuteczne się lekko uśmiechnąć.
- Podoba ci się rezydencja, Badou? - zapytał, nagle wyciągając dłoń i sięgając moich włosów - Milusie... - szczupłymi palcami molestował moją głowę.
- Tak... ten dom jest naprawdę imponujący, Panie - spiąłem się gdy zaczął bawić się rudymi kosmykami, lekko pociągając za nie, owijając sobie wokół palców.
- Cieszę się. Reszta ciepło cię przyjęła?
Skąd takie pytania? Dlaczego mnie tak dziwnie traktuje...
- Tak...
- To dobrze. Nie lubię jak ktoś się kłóci w moim domu i nie chcę by ktoś tak wyjątkowy jak ty, czuł się tu źle.
Popatrzyłem na niego z nieśmiałym rozgoryczeniem.
- Chodzi o skrzydła, prawda? - instynktownie nimi poruszyłem.
- To sprawa drugorzędna. Jesteś inny niż ktokolwiek kogo spotkałem. To był powód, dla którego cię kupiłem.
Wpatrywałem się w niego ze zdumieniem. Jego chłodne palce zjechały na mój siny policzek, głaszcząc obolałą skórę. Schylił się do mnie, nasze twarze były tak blisko. Wręcz spijałem mu powietrze warg.
- Ale... - zajęczałem, zaniepokojony.
- Jesteś głodny? - tak oczywiste pytanie spowodowało u mnie dziwny dreszcz bulwersacji.
 Tylko czemu? Spodziewałem się czegoś?
Lekko kiwnąłem głową, nieśmiało patrząc na niego.
Chwycił za sznureczek zwisający ze ściany i pociągnął go lekko kilka razy. Po korytarzu rozniosły się szybkie kroki.
- Tak, Panie? - przez drzwi wychyliła się głową Petra.
- Przynieś, proszę jakąś przekąskę i zielonej herbaty. - spojrzał na mnie - Jest jakaś konkretna rzecz jakiej chcesz?
- Papierosy - odpowiedziałem natychmiast. Spojrzałem lękliwie na Pana, a potem na lokaja - Proszę...
- Mam podać? - spytał Petro.
- Tak - potwierdził białowłosy.
Po tym kamerdyner znikł, zamykając drzwi.
- Co ci się stało w prawe oko?
Białe, długie palce musnęły czarną opaskę.
- Straciłem w pewnym wypadku - odwróciłem wzrok.
"Nie drąż..."
- Współczuję. - chwycił mnie z podbródek - Chcesz? - zaproponował mi swoje wino. Niepewnie zilustrowałem kielich, nie wiedząc dlaczego mi to proponuje - Masz suche wargi. - odpowiedział na niezadane pytanie. Czemu mój dziwny Pan się o mnie martwi? Uniósł mi podbródek i przystawił do ust kielich. Ten trunek miał niesamowity smak. Był ostry, a zarazem kwaśny i gorzki. Zakrztusiłem się i zraziłem, lecz piłem dalej. Dopiero potem przyszła łagodność i słodycz. Cóż za niesamowite wino. Opróżniłem kielich.
- Przepraszam... - burknąłem. Wąskie blade wargi wykrzywił lekki uśmiech.
- Nie szkodzi. I tak nie lubię tego wina. Piję je, bo robi je jeden z moich sług z owoców zebranych z mojej winnicy. - odstawił kielich - Usiądź mi na kolanach.
Zaskoczony poruszyłem niespokojnie skrzydłami, lecz posłusznie podniosłem się z ziemi i usiadłem mu na udach. Chwycił mnie w pasie, przyciskając do siebie.
- Ile ty tak w ogóle masz lat, Badou?
- Szesnaście, Panie...
- Ach... to wreszcie jest w tym domu, ktoś mojego wieku - odsunął włosy z mojej szyi, by potem móc ucałować moją skórę. Faktycznie wyglądał na młodego. Gdy szkarłatnooki dalej zajmował się napastowaniem mojej szyi, drzwi otworzyły się i ponownie pojawiła się tam bordowowłosa głowa Petra.
- Panie...
- Wejdź, Petro - albinos spojrzał na niego tylko przelotnie wracając potem do mnie. Krępujące.
Lokaj wszedł do pomieszczenia i odstawił na stolik to co trzymał. Zabrał pusty kielich i wyszedł spoglądając na mnie pokrzepiająco. Zerknąłem na tacę z ciastem cytrynowym i dwoma kielichami z parującym napojem. Obok leżała mała paczuszka. Wziąłem ją bez pytania i natychmiast uraczyłem się jednym z papierosów w niej. Głęboko zaciągnąłem się nikotyną, a ta wypełniła komórki mego ciała, oddając mi odwagę.
- Czemu to dla mnie robisz, Panie?
To pytanie wyrwało się zupełnie niekontrolowanie z mich ust, lecz nie żałowałem go. Nie chciałem zabrzmieć niegrzecznie.
- Już ci mówiłem, że jesteś wyjątkowy. Inny niż wszyscy. Wydajesz się być szczery do bólu, posiadać niesamowitego ducha walki... Jesteś po prostu inny niż wszyscy. Podobasz mi się - zbliżył swoje usta do moich - Zostań ze mną.
***
- Badou, nie odlatuj! - jego głos wyrwał mnie z transu - Co jest takie ważne, że mnie zlewasz?
Poczochrałem mu włosy jeszcze bardziej, wiercąc się na jego kolanach.
- Hej, Heine, pamiętasz dzień w którym się spotkaliśmy? - zacząłem się bawić jego rozpiętą koszulą.
- No...
- A wiesz, że w noc przed naszym spotkaniem miałem, najprawdopodobniej, proroczy sen?
- Nie, a co ci się śniło? - spytał, przerzucając swoje zainteresowanie na mój tyłek.
- Coś o aniołach i demonach... - odparłem trzepiąc go po głowie - Zboczeniec. Nie obmacuj mnie w kościele.
Zarechotał, zupełnie jak jakiś diabeł, lecz dla mnie zabrzmiało to naprawdę ładnie.
- Dobra nie wnikam w twoje dzikie sny, Badou. Mało mnie to też obchodzi.
- Skretyniały ignorant! - posypałem go żarem z papierosa - A tak w ogóle czemu miziasz mnie w kościele, kiedy nieletni aniołek nas widzi.
Uderzył mnie w tyłek a ja podskoczyłem instynktownie.
- Bo mam ochotę...
Uprzejmy, troskliwy Panie... Wracaj tu!

Harhahue~ zrobiłam to!  Po licznych przeklniętych godzinach, ale zrobiłam. Takie ot powitanie Szefowej znów w Polsce.
Może jeszcze kiedyś napiszę coś z HB w wersji demona i anioła, bo mi osobiście strasznie podoba się taka wersja. Jak się Wam leży takie ich przedstawienie?