Nienawiść

Nienawidzę cię.

Zimno przeszywa ciało wraz z twoim śmiercionośnym oddechem. Obrzydliwym i cuchnącym krwią, ofiarą. Nie mogę uciec przed tobą, choćbym próbował niezmierzenie długo. Dlaczego? Dlaczego zawsze mnie dogonisz i otulisz sprośnymi słowami, i drwinami. Twoje dłonie zacisną się na sercu, mrożąc je, czyniąc bezwartościowym narządem. Sprawisz, że zamiast pięknej życiowej melodii wygrywać będzie ono dziki, nieokiełznany rytm.
Zabierasz mi wszelkie człowieczeństwo. Wyprowadzasz z równowagi, bawisz się mną. Wyłazisz bez zezwolenia. Nie możesz, a raczej nie chcesz, zamilknąć. Pokazujesz kto ma prawdziwą władzę. Że to ty zdecydujesz o kolejnej ofierze.

Chcesz sprawić, żebym znów patrzył jak moimi rękami rozrywasz bliskie mi osoby.
Chcesz bym patrzył na białe dłonie nużone w cieplej, gęstej krwi, bym patrzył na własne dłonie.
Chcesz słyszeć krzyk agonii, gdy będę padał na kolana przed ofiarami z bliskich.
Chcesz widzieć jak dławię się szlochem, przeczesując tymi zakrwawionymi palcami długie rdzawe pasma, wpatrując się w zastygłe w krzyku cierpienia oblicze. Jak w głowie słyszę wrzask "Przestań!", gdy padały kolejne ciosy i gdy patrzyłem jak gaśnie życie, kogoś kto przecież tyle razy umykał śmierci.
Chcesz napawać się widokiem moich drżących ramion i uporczywej walki o oddech, gdy będę dotykał zbezczeszczonego przez szkarłatne bruzdy i tak pięknego kobiecego ciała. Gdy będę widział pustkę, która zastąpiła gniew mieszany ze strachem, co gościł w oczach koloru morskiej głębi, niepokonanej i niespokojnej, w chwilach, w których tak zaparcie się broniła.
Chcesz bym słyszał twój śmiech, gdy będę wył, widząc dwa nakładające się obrazy. Gdy będę trzymał to co zostało z dziewczynki, a do ubrań poprzylepiają mi się białe pióra. Będę wtedy widział Lily, wiemy to oboje. Będę wył jak zbrukany kundel, żałosne.
Chcesz rozcierać mi po twarzy krew z łzami, gdy będę skomlał, prosząc byś mnie dobił, bo świat powolutku, powolutku zacznie się zapadać i niknąć i skąpany w błękitnym płomieniu.
Chcesz przysporzyć mi cierpień, odebrać sens egzystencji tu i sprawić, że zacznę powoli znikać, przed oczami wciąż widząc krwawe rzeki.

Zabrałeś mi ciało, dumę, zastąpiłeś je obrzydzeniem do siebie samego. Co noc na nowo wyrywasz w mojej głowie okrutny obraz.
Jesteś brutalny, sadystyczny, niemoralny. A tej czarnej daty, gdy pojawiłeś się w nocy, by zabrać mi to co według ciebie jest twoje, przekonałem się jak wygląda twoje prawdziwe oblicze. Chcę by to nigdy nie miało miejsca.

Zlustrowałem wzrokiem, wygoniłem cię, pasożyta, szkodnika, a ty zostałeś. Z bezczelnym uśmiechem mi się przyglądałeś. Powoli podchodziłeś do mojego łóżka, podłoga zgubnie skrzypiała pod twoimi bosymi stopami, a w dusznym pokoju rozniósł się smród głodnej bestii. W prawej dłoni trzymałeś torbę, niepokojąco sporą. Rzuciłeś ją w nogi łóżka, usiadłeś. Chciałem cię odgonić siłą, gniewem, ale zbyłeś to śmiechem. Powiedziałeś, że chcesz tylko pobawić się ze mną, niewinnie i ludzko.

Nie wierzyłem ci. Nigdy ci nie wierzę.

Twoje dłonie wygładziły kołdrę, skierowały się wyżej. Złapałeś mój nadgarstek w silny uścisk, gniotąc mi kość. Przejechałeś szorstkim językiem po moich palcach. Obrzydliwe.
Wyrwałem ci się bluzgając. Śmiałeś się, a ja nie wiedziałem jeszcze co cię tak bawiło.
Wiem, że nim się zorientowałem, gniotłeś mi wargi, wpychałeś język do ust, a ręce miałem przywiązane do wezgłowia łóżka. Cholernie szybki skurwysynie...

Uniosłeś głowę, oderwałeś się ode mnie. Białe kosmyki opadały ci na białą twarz, oczy pozornie moje spoglądały na mnie pogardliwie.
Splunąłem.

"Co jest Szefie? Nie podoba się? A może wolisz czuć moje usta gdzie indziej?"

Zawarczałem na ciebie, nie przejąłeś się tym, tylko mocniej związałeś sznur, gdy szarpnąłem rękami, chcąc się uwolnić. Boleśnie obcierał on moją skórę. Z torby wyłonił się długi ostry nóż, błyszcząc w ciemności, przeciętej jedynie iskrami strzelającymi z twojego karku. Przy akompaniamencie rozcinanej jednym ruchem bluzki rozebrałeś mnie. Lizałeś mnie po brzuchu, klatce piersiowej, mocno gryzłeś moje sutki. Kopałem nogami by cię odgonić, nic to nie dało. Nie podobało ci się to, więc zagłębiłeś ostre zęby w moim boku, a krew spłynęła po mojej porcelanowej skórze wsiąkając w prześcieradło. Niewiele minęło, uniósł się dym i swąd palonego mięsa, rana zaczęła się goić. Patrzyłeś na to, uśmiechałeś się. Zlizałeś ostatnią kropelkę posoki. Spodobało ci się to, spodobał ci się ostry, kwaśny posmak. Twoje nienaturalne oczy* zabłysły dziko

Twoja dłoń zakleszczyła się na trzonku noża. Lekko przejechałeś po mnie ostrzem, potem mocniej, mocniej. Wkładałeś w to tyle zapału, tyle przyjemności dawał ci widok mojej twarzy wykrzywionej spazmami bólu i szkarłatu coraz to obficiej zlewającego się po moim ciele. Potwór.
Pościel nasiąkała czerwienią, a ty nie dawałeś mi się zregenerować. Krzyknąłem, nóż wbił się we mnie aż po rękojeść, a krew bryznęła na twoją twarz.
Przestałeś. Obserwowałeś jak rana się zasklepia i niknie po niej jakikolwiek ślad.

Zerwałeś ze mnie bieliznę. Nożem sprawiłeś, że rozsunąłem nogi. Polizałeś mojego członka, a mnie zebrało się na wymioty.
Jesteś obrzydliwy, przyprawiasz mnie o mdłości.
Usadowiłeś się między moimi udami i z torby wyciągnąłeś spore urządzenie, włączyłeś je. Przejechałeś nim po moim policzku, nie osłoniętej przez bandaż szyi, korpusie. Od jego drgań w danych miejscach pojawiała się gęsia skórka. Potem bez przeszkód wcisnąłeś go we mnie. Wygiąłem się dusząc piskiem bólu. Poruszałeś w moim wnętrzu wibrującą coraz silniej zabawką z taką gwałtownością, że czerwień ponownie opuściła moje ciało. Roztarłeś ją po moich udach, podbrzuszu, brzuchu. Wyciągnąłeś urządzenie ze mnie i zastąpiłeś swoim ciałem. Wrzask wydobył się z mojego gardła gdy począłeś rozrywać mnie od środka. Krzyczałem, a ty dalej brudziłeś mnie mą własną posoką. Dokładnie czułem każdy twój brutalny ruch.

Pieprzyłeś mnie jak tanią kurwę. Tak bardzo bolało, krzyczałem byś mnie zostawił, ale nikt mnie nie słyszał i nie pomógł mi. Dlaczego nikt mnie nie słyszał?

Twój dotyk budzi we mnie obrzydzenie. I co noc dajesz mi powody do nienawiści. Rany się goją, blizny nie zostają, więc nikt nie wie o horrorze jaki przeżywam niemal co noc.
Zabawne... właśnie moje życie jest koszmarem. Wszyscy wokół uważają, że jestem beznamiętnym mordercą, wykonam każde polecenie, ponieważ nic nie czuję. Myślą, że moje życie to wesoła sielanka, bo nie muszę się martwić jutrem.
To idiotyczne. Osądzają mnie, mimo że mnie nie znają. Non stop walczę z samym sobą.

Nie... ty nie jesteś mną. Czym więc jesteś? Czym jestem ja? Nie wiem... dowiem się kiedyś?
Poznam twoje motywy? Chcesz moich łez? Jeśli tak, to niedoczekanie twoje, kurwa mać.

Powiedz mi kim jesteś, bo nie wiem kogo nienawidzę...

* Jego oczy mają czarne białka


Podziękujcie za tego one-shota Szefowej...

Aww~! Moje pierwsze Heine x Heine!!! Jak się podoba?
Hehe... pisałam po nocach jak razem wyjechałyśmy przy R+.
W sumie nie wiem co mam dalej napisać, więc to zostawiam Wam.

KOMENTUJCIE!!!