Tęskny Firmament

Jeszcze raz wszystkiego najlepszego Krulu! Jak już życzyłam wcześniej, ślę Ci głównie trupki do lodówki. Naciesz się trupkami, bo AkaAka chyba nie sprostałam. Zresztą wiesz jak jednostronna jest moja miłość z braciszkiem.

anime/manga - Kuroko no Basket
paring - Akashi x Akashi 

Ostra woń, metaliczny posmak gdzieś w przełyku, dziwna hipnoza, w którą kołysze mnie szkarłat, majestatycznie spływający po bladym naskórku, malujący moje wargi na ponętną krwistą barwę. Zlizuję gorącą szminkę, rozcieram powolnym ruchem po zębach, rozkoszując się ciepłem, jakie tuli moją szczękę. Przybywa jej. Zsuwa się utartym szlakiem, toczy po wzgórzach ust, tworzy nowe ścieżki malując brodę, wkradając się w zapadliskach szyi. Przyjemnie pieści skórę gorąc płynnego życia. Roztarta plama mieni się na nadgarstku, gdy jednym powolnym ruchem ścieram posokę z twarzy.

Krew jest piękna. Utrzymuje zmysły w doskonałym stanie gotowości, jest impulsem, orężem potężniejszym niżeli muszkiet, czy szpada.

Jest wspomnieniem płynącym w mych żyłach, malowidłem wiecznej gonitwy. Portretem spragnionych kochanków goniących się przez lata po bezlitosnym firmamencie, pragnących złączyć swe tęskne ciała w jedno, oddać się uldze i błogiej apokalipsie.

Pragnę zostać w tym śnie o nocy, która nie nastaje i o dniu, który trwa w zasnutej szkarłatem chwili, gdy słońce zamiera na zachodzie wyczekując spojrzenia swego ukochanego, ciągnącego za sobą granatowy płaszcz strojny w rozżarzone gwiazdy.

Czyż nie jesteśmy skazani na identyczną mękę? Próbujemy musnąć nawzajem swe usta, ranimy nasze wspólne ciało. Zdobi nas koronka blizn, pieścimy się przez to co jest nam wspólne, i krzyczymy nasze wspólne imię w pożodze, która trawi nas bezlitosnym płomieniem rzeczywistości. Czy to ta brudna rzeczywistość, względnie przyjęta normalność, nas od siebie oddzieliła scalając nas w jedno, słabe ciało?

- Tęsknię… - szepczę, mój głos odbija się cichym echem po zimnych ścianach łazienki strojnej w gładki marmur, bogatej w pustym bogactwie i chłodnej sztuczności. Moje słowa chłoną ręczniki miększe niżeli bawełna dalekiego Egiptu pokrywająca pola rozciągające się w krajobrazie rzeki pokrytej iskrzącym się woalem zmierzchu. Lustra zdobione złocistym kwieciem patrzą na mnie twoimi oczami. Ale czymże jest piękne bogactwo, kiedy serce mi pęka na pół, kiedy krwawię rozrywany przez krzyki, nie mogąc sięgnąć tego którego kocham? Cierpię…

Każdego dnia muszę trzymać cię na łańcuchu, z dala od siebie, pilnując byś nie pochwycił firmamentu, nie zamknął mnie z nocy, lub nie zaklął w niekończącym się południu. Wyrywam ci z rąk ostrza, szepczę słodkie kłamstwa o zwycięstwie i ludziach, którzy mijają nas obojętnie, bezgłośnie znieważają nasz krwawy majestat. Odpycham cię, a pragnę byś przeszył moje ciało, ciepłem, chłodem… nieważne, czy zatopisz we mnie lodowate srebro noża, czy czułym gestem ułożysz na swej piersi bym mógł wysłuchać symfonii bicia twego serca. Dlaczego musimy być osobno, chociaż tak bardzo pragniemy być razem?

- To mnie boli… Seijuro… To boli… - krew na wargach, ułuda mokrego, gorącego pocałunku, jej smak, smak rozkoszy – Dlaczego wciąż się mijamy?

Ktoś powie – zakochany w sobie samym. Ale przecież ty nie jesteś mną. Nigdy nie byłeś, ale twoje podobieństwo sprawia, że jedynie ty możesz mnie pokonać, tylko ty ukochać mnie należycie. Tylko tobie przypada zaszczyt skrzywdzenia mnie. Tylko… dlaczego tego nie robisz? Dlaczego nie robisz nic?

Pozwalasz by inni za moimi plecami poniżali mnie, sprzeciwiali się mnie, skazywali na porażkę… Dlaczego nic z tym nie robisz, skoro mówisz że kochasz?

Chwytam ręcznik, przyciskam do nosa. Na bieli rozkwita szkarłatny kwiat, jakby mak o delikatnych płatkach, drżący wśród pospolitości stokrotek. Zapach jest urzekający. Jedyny w swoim rodzaju, niepowtarzalny. Porywa umysł w niepoprawny taniec, szarpie każdy zmysł, nie tylko węch, ściska gardło, wymusza cichy jęk. Tłumi każdy pierwotny instynkt samozachowawczy, nieokreślona siła pcha mnie w tył. Upadam.

- Zrób coś… Słabnę… - moja głowa uderza głucho o białe kafelki. Wszystko zamykam w ciemności, naprawdę… jest mi zimno. Zakuty w samotności nie mam siły już krzyczeć, ja jestem za słaby. Ja. Ja nie ty, więc zrób coś. Oglądam jak wszystko wokół mnie niszczeje, umyka sprzed mych palcy, ale nie potrafię chwycić za sznurki, które mi umykają. Wszyscy odchodzą… - Jestem zmęczony…

Jestem

Jesteś? Więc… dlaczego mi zimno? Twój głos przewierca mi czaszkę, lecz mimo to nie czuję się bezpiecznie. Otaczają mnie dzikie bestie, czyhające na mój błędny ruch by mogły rzucić się w żer, rozerwać moje członki, spić z mej skóry wino o metalicznym posmaku. Jestem w niebezpieczeństwie, a ty chodź upewniasz mnie w swojej obecności nie ściągasz z mych barków ciężaru tęsknienia.

Coś głucho uderza o ceramiczne płytki, rozlewa się na nich, tworzy rzeki między łączeniami. To gorące i słone… czy to łzy?

- Spójrz co uczyniłeś… Wciskasz mi łzy w oczy…

***

Pies stojący niczym tyran nad swym upadłym panem. Rozciągający się po pokrytym potem parkiecie cień, padający na mnie całunem, pokrywający mnie szczelnie, zasłaniający oczy szorstką chustą.

- To… rozczarowujące

Oddech świszczący w piersi, niecałkowicie wypełniający płuca, palący krtań żywym ogniem. Mięśnie drżące pod skórą, obezwładniająca słabość, zmarły w porażce obserwuję jak pot cicho zsuwa się po przydługiej grzywce i kapie na lepką posadzkę.

- Nie będę słuchać kogoś kto potrafi tylko tyle.

Zimny, wyprany w ludzkości wzrok wgniatający mnie w ziemię, gniotący bezlitośnie całą… wiarę. Tłamszący coś, łamiący cały misterny szkielet zwycięscy, który rozpada się na luźne obleczone porażką kostki, układające przyszłość. Przyszłość malowaną wieczną, bezksiężycową, zimową nocą.

Jak… Jak to możliwe?

Ja?

Ja przegram?

Ja, Akashi Seijuro poniosę klęskę? Upadnę nisko, najniżej aż na poziom bezwiednego plebsu, który łudząc się chwyta rzucone kawałki chleba, zdziera z rynsztoku szmaty by okryć swój wstyd? Czy dotknę tego dna i już się nie podniosę? Teraz… tak po prostu, przegram? Pokona mnie… zawsze posłuszny, wierny pies, któremu tyle poświęciłem czasu? Pokonają mnie niewdzięczni prostacy, którym dałem sławę i ukazałem im smak lauru?

Nie… Nie!

To niemożliwe, nie mogę… nie mogę! Muszę… Muszę chwycić te umykające sznurki i wygrać. Być tym księżycem który prowadzi przez noc ku bezpiecznemu legowisku, nie mogę pozwolić zasłonić się ludzkim płaszczykiem pozornej ich władzy. Muszę wygrać, nieważne z kim będę walczyć i jaką cenę poniosę!

Nie pozwolę się wyprzeć jako przegrany, przecież moje zdanie zawsze jest słuszne, nie pozwolę przyćmić swojej bezbłędności upadkiem.

Więc… jesteś gotowy na wszystko?

Tak. Zrób coś, pomóż. Nie daj mnie zniszczyć, nie daj NAS zniszczyć. Kim będziemy bez wygranej, nikim. Nie pozwolę byśmy zniknęli…

Nie znikniemy. Zawsze wygrywamy, więc zawsze mamy rację.

Tylko… czy poświęcisz wszystko co masz?

Tak! Oddam ci wszystko, tylko uratuj nas od zguby, od strącenia z firmamentu, na którym wznosił się dotychczas nasz majestat. Nie możemy przegrać, przegrani schodzą w nicość.

Wybornie…

To dziwne ciepło. Rozlewające się po mnie światło, wypełniające mnie jakby złoty kielich. Oślepiające mnie. Odbierające mi wszelką władzę nad ciałem. Spadam. Ten blask spycha mnie z piedestału, lecę gdzieś pozbawiony grawitacji. I lecę. Szukam na oślep złotego łańcucha, którego mogę się uchwycić, opleść wokół siebie, zawisnąć w tej wszechogarniającej jasności i cieple. To takie przyjemne uczucie. Lekkość, ulga, wolność, których tak dawno nie czułem.

Skoro nie potrafisz wygrać, ja wygram za ciebie.

Tak? To… To dobrze… Ja może zasnę, dobrze? Odpłynę w to ciepło i jasność, zatonę w twoich ramionach i twojej sile. Utrzymasz nas na niebie, zatrzaśniesz w wiecznym wiosennym dniu. Będziemy szczęśliwi?

Tak. Tym się nawzajem uszczęśliwimy. Poprowadzę nas do zwycięstwa, a ty śpij, trwaj w milczącej zgodzie w tym wiecznym spokoju.

Będziesz blisko, prawda? Nie pozwolisz mi tęsknić wśród obcych ludzi. Będziesz szeptał moje imię, dotykał mnie, gdy będę spokojnie spał?

Myliłem się.

A tak notabene to pojawi się jeszcze jedna notka urodzinowa, tym razem rozpierdol dla Mad Marthy c: